Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, dün Isparta’ daydı. Toplu açılış törenleri gerçekleştirmek için ve de AKP seçim mitinginde bulunmak için. Gelmeden bir gün evvel, Isparta yerel kanalındaki haber dikkatimi çekti, günlük çalışan vasıfsız isçiler, artık evlerine ekmek götüremediklerini söylüyorlardı. Bir de “günlük olarak orada ya da burada çalışmak istemiyoruz, düzenli bir iş istiyoruz” diyorlardı.

Onların haline bakınca, üzüldüm hem de çok üzüldüm. Yaşları elliye dayanmış, üç beş kişiydiler. Dedim ki, onların da bir hikâyesi var. Belki aile açısından, belki yoksulluktan, okuyamamışlar ve bir yerlere gelememişler. Şimdi de iş bulabilmek için isyan ediyorlar. Çok fazla bir şey istemiyorlar, “evime ekmek götürebileyim yeter diyor” o garip amcalarım… derken o haber geçiyor, onlar kendi hikayeleriyle kalıyorlar…

Diğer haber de ilginç, Başbakanın ertesi gün açılışını yapacağı TOKİ çalışanları isyan ediyorlar, maaşlarını alamadıkları için. Diyor ki, çalışanlardan birisi

• Başbakana sesleniyorum, burayı yaptırması güzel, gelip açılışını yapması da güzel ama bizim paramızı verin.

Ne kadar güzel özetledi durumu o işçi. Derken Başbakan Isparta’ ya geliyor. Ne gelmek(!) 13.00 de başlaması gereken miting biraz(!) gecikiyor. Yarım saat mi? değil. Bir saat mi? değil…  Tam, tam, tam 3 saat gecikiyor, Başbakan. Evet, 3 saat boyunca o kadar insan ayakta bekliyor, Başbakan gelecek diye. 3 saat sonra Başbakan geliyor, alkış kıyamet.

Saat 13.00 e dönüyorum, kalabalık yavaş yavaş toplanırken. Mitingi düzenleyen görevliler, bayanların ön tarafta durmasını istiyorlar. Yani, haremlik selamlık bir düzen. Ne kadar hoş, ama…

Bir başka soru takılıyor aklıma. Başbakan Isparta’ ya  ya da başka bir ile bu aralar ne olarak gidiyor? Parti başkanı olarak mı, Başbakan olarak mı? Parti başkanı olarak elbette, kendi partisinin icraatlarını anlatacak, halktan oy isteyecek. O zaman neden devletin imkânları kullanılıyor, anlamış değilim. Bu ayrımı yapmalıyız, diye düşünüyorum.

Diğer bir konu da, Isparta belediye başkanı Hasan Balaman çıkıyor kürsüye. Yaptıklarını ve yapacaklarını anlatıyor, buraya kadar güzel. Siyaset bu zaten. Fakat, şunları sıralıyor, Balaman. Çöpleri artık şehir merkezine dökmüyoruz, şehir dışına götürdük ve belediyemizin kasasından beş kuruş para çıkmadı… suyumuzu değiştirdik işte falanca yerden getiriyoruz, belediyemizin kasasından beş kuruş para çıkmadı… diye yaptıklarını sayıyor ve belediyenin kasasından beş kuruş para çıkmamış. Nerden çıkmış, ANKARA’ dan. Adalet Bakanının sözleri aklıma geliyor, “belediye iktidarla aynı değilse işi zor”…

Fakat, halk ya siyasetçileri baş tacı eden, halk ya onları bağrına basan, halk ya sandığa giden. İşte o halk; doğruyu, yanlışı da kendine yapıyor.  Çünkü; onları orada 3 saat bekleten Başbakana “beni neden burada ayakta bekletiyorsun, diyen yok” en azından medeni bir ülkede 1 saat sonra orada kimse kalmazdı, tepki için. Gene aynı kişiler, belediyemizin kasasından beş kuruş para çıkmadı diyen başkana da , “e o zaman belediyenin parası nereye gidiyor” demeliydi. Bu sadece AKP için geçerli değil, elbette. Seçilenler, hiçbir zaman benden, senden, ondan üstün değil, en azından ilah değil. Her dediklerini kabul etmek, her yaptıklarını onaylamak zorunda değiliz. Karşı çıkmama kültürü yerleştiriliyor, halka. Oysa ki, yapılanları sorguladığın zaman, gerçekten düşünen, üreten bir varlık olursun…

Bu olayla birlikte geçmişi hatırlıyorum,

Köy enstitülerini ziyarete İsmet İnönü gidiyor. İsmet İnönü zamanın Cumhurbaşkanı ve ziyareti sırasında kendisine özel yemek çıkarılıyor. Ne mi oluyor? Öğrenciler buna tepki gösteriyor. Evet evet, Cumhurbaşkanına özel yemek çıkarılması, öğrencileri rahatsız ediyor. Nasıl ona ayrı yemek çıkarılır diye tepkilerini gösteriyorlar. Oysa şimdi, küfür edebilen bir siyasetçiyi bile, 3 saat ayakta bekleyip, geldiğinde şak şak şak…

Arşiv

Tarih: 05.03.2009 Okunma: 801

YORUMLAR