Ahmet SEVGİ/YENİÇAĞ                     [email protected]

Bazı şairlere göre şiir bir  “gözyaşı” dır. Nitekim Mehmet Akif de  “SAFAHAT” ın epigrafında:
“Şi’r için gözyaşı derler; onu bilmem yalnız,
Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!” der.

...

Geçtiğimiz günlerde  “Aczimin Giryesi” başlığı altında fikir yönü öne çıkan (didaktik) bazı beyitlerimizi yayımlamıştık. Bugün de onun devamı niteliğinde, şiir-gözyaşı ilişkisini tedâî ettirecek birkaç dörtlük sunuyoruz...
 
GÖZYAŞI

 
Ağlayarak ayak bastım bu fânî dünyaya,
Sırtımdaki yükün ağırlığını sezerek.
Bin yıl sürse de yolculuğum dâr-ı ukbâya,
Gözyaşım akacak hep dervişâne gezerek.

 
ÖZÜNDE ARA

 
Yûsuf olmak, Leylâ olmak elinde değil,
Lakin gözyaşı dök, Yâkup olabilirsin.
Nefsi öldür, Mecnûn ol ve özünde ara,
Yûsuf’u da Leylâ’yı da bulabilirsin.

 
...
 
DERTLERİMİZ

 
Çektiğimiz dertleri oturup yazmak istesek,
Kalem hayretten küçük dilini yutar, yazamaz.
Bari halka anlatalım da ibret olsun deriz,
Söz boğazımızda düğümlenir, kimse çözemez.

 
İNSAN VE AHLÂK

 
İnsan bazen yücelir, başı göğe değer,
Bazen de öyle alçalır ki görsen eğer,
Bir an insanlığından utanarak dersin:
Güzel ahlâkmış insanı yücelten meğer.

 
NİŞANIN İKİ TAŞ

 
Şöhretin yayılsa, duyulsa bütün âleme şânın,
Başın göğe değse yahut meşhuru olsan cihânın,
Değil mi ki aslın toprak, yine ona döneceksin.
İki taş olacak -o  da olursa-  âhir nişânın.