İslam, kişinin Allah ile ve kişinin diğer insanlar ile olan hukuki, ahlaki bağının kurallarını içerir. İbadet (oruç, namaz gibi ) yalnız (O)’na, (O)’nun istediği gibi yapılır. Kulunun ibadetine asla ihtiyacı yoktur. Aksine, maddi ve manevi olarak, biz ibadet yapmaya muhtacız. İbadet, kulluğu öğretir.
Kulluk ise İlahi hukukun tamamına teslimiyettir. Yani ibadetler, iyi kul ve iyi insan olmamız için vesiledir, araçtır. Neden ibadetlerden sonuç alamadığımızı irdeleyelim.
Sanki Allah’ın muhtaç olduğu (haşa) bir şeyi, ona vermek fedakarlığını yapıyor gibi yapmış olduğumuzdan, kendimizin muhtaç olduğu bilincinde değiliz. Yasaklardan sakınmanın, emirlere uymaktan önce geldiğini, çoğumuz bilmiyoruz. Kul hakkının önemi, bunun aynı zamanda Allah’ın hukukunu da çiğnemek olduğu düşünülmüyor. İbadetlerimize, insanların çok olumlu yaklaşımı, bizleri onlar için yapmaya yani riyaya yaklaştırıyor.
Allah’ın, evladı için anaya verdiği şefkat ve merhamet, kendindekinin zerresi bile olamaz. Onun kadar bizi bilen, tanıyan ve bize acıyacak olan olabilir mi? Kulunun kusur ve günahlarını O bağışlar.
Elçiler dahil hiç kimse kurtarıcı olamaz. Şefaati, ancak onun izni ve emri ile melekler yapar. Aksi inanışlar şirktir.