Ey insançocukları! Aydınlığı yitirip karanlığın ortasına düştüğümüz günden beri her türlü güzel hasletlerimizi kaybettik. Bizler her şeyin imanla bittiğini ve ibadetle tamam olacağını sandık. Bu durum da, dini kaybetmiş olmamızdan sadır oluyordu. Çünkü biz yaşadıklarımızı din bellemiştik ama dini yaşamaktan korkmuş ve imtina etmiştik. Oysa hayat münhasıran ibadetten ibaret değildi. Ahlaki boyutu vardı, adalet yönü vardı, iletişim kanalı vardı, hak hukuk tarafı vardı hayatın. Misal; hacca gitmekle iş bitmiyordu, dönüşte sergileyeceğimiz hareket tarzımız çok mühimdi; namaz kılmakla iş bitmiyordu, kılınan namazlardan sonra ki tavır ve davranışlarımız önemliydi, ki zaten ibadette hayat içerisinde ki sergileyeceğimiz davranışları zımnen kontrol altına alan bir şeydi. Misal, bizi kötülüklerden yana muhafaza etmeyen namaz, namaz değildi, münhasıran gösterişten ibaretti. Bizler çok dağıldık ey insançocukları, toparlanmamız iktiza eder. Her şeyi giriftleştirdik ve içinden çıkılmaz bir duruma soktuk. Dilimiz kirlendi. Kalplerimiz ve zihinlerimiz bulandı. Birbirimize olan güvenimiz sıfırlandı. Birbirimizi bırakın, başkalarına karşı bile saygımızı, sevgimizi muhafaza edemedik. Haddizatında biz kaybettik! Yeniden kazanmak istiyorsak; yeni bir bakış açısına sahip olmaya, kül olup küllerimizden yeniden doğmaya muhtacız. İlk evvelde gerçekten insan olmayı başarmalıyız! Yeni bir hareket tarzı oluşturmalıyız ve önce kendimize karşı, sonra da dışımıza karşı dürüst bir yaklaşım içerisinde olmalıyız. Sözün güzeli ve güzel söz söyleme hayatımızdan çekildi, kalplerimiz katılaştı ve merhametimizi yitirdik, seslerimiz ve sözlerimiz kabalaştı ve çirkin bir hal aldı. Hani hakikat, hani hakikate inanan insanlık, hani hakikatli konuşan diller, hani hakikatin doğduğu kalpler, hani hakikatle uyanan beyinler, neredeler? Cehaletin dibinde debelenip duruyoruz. Allah ne diyordu? ‘’Kullarıma söyle ki, kullarıma karşı sözün en güzelini söylesinler’’ demiyor muydu? Mücadeleyi emrediyordu ama emrettiği mücadeleyi en güzel şekilde vermeyi öğütlüyordu, üstelikte bizim dışımızda kalanlara karşı. Allah bilmiyor muydu imana gelip gelmeyeceklerini yarattıklarının? Elbette ki biliyordu ama belki dinleyip anlayıp öğüt alırlardı ehl-i kitap. Zira kötü, kaba ve kem söz, muhatap olduğumuz insanları itebilirdi, onları daha da hiddetlendirip inandıklarında muannid kılabilirdi. Öyleyse kavl-i leyyin yani bildiğim kadarıyla insanların istifade edebileceği şekilde söz söylemeliydik. Ki, bununla ilgili bir kıssa vardır; Hz. Musa ve kardeşi Hz. Harun ile ilgili. Allah emrediyor, Firavun’un çok ileri gittiğini, haddini aştığını bildiriyor ve Firavuna gitmelerini söylüyor. Firavun’u en güzel, en tatlı, en faydalı sözle imana davet etmelerini istiyor. Oysa Allah biliyor ki, Firavun imana gelmeyecek. Ama o gün geldiğinde, Firavun; peygamberlerin bana bir kere gelip tatlı sözlerle davet edeydiler elbette imana gelirdim diyemeyecekti. Çünkü elinden böyle bir imkân alınıyordu büyük emirle. Hz. Musa ve Hz. Harun korkuyorlardı Firavun’un gazabından ama Allah; sizlerleyim, sizleri işitirim ve görürüm korkmayın diyordu! Keza hak yoluna hikmetle ve güzel öğütle çağırmayı emretmiyor mu Allah? Hakeza Allah peygambere; eğer ki yüreği katı olsaydı, eğer ki muhatabını hor görseydi, eğer ki muhatabına sert bir tonda yaklaşsaydı, herkesin kendisinin yanından uzaklaşıp gideceklerini bildirmiyor muydu? Kalplere tesir edecek söz söylemektir bize düşen, kalpleri kinlendirecek ve sözün tesirini öldürecek tavırlardan imtina etmektir. Hem hakikatin inkişaf etmesini arzuluyoruz hem de hakikatin dokunacağı ve yumuşatacağı kalpleri kendi ellerimizle hakikate kapatıyoruz. Yazık! Kendimizi aydınlıkta sanıyoruz ama karanlığın en koyusunu yaşıyoruz.

YORUMLAR