İster kızın, ister küsün, isterseniz vurun öldürün, biz hiçbir ahlaki değeri kalmamış, ahlakı umursamayan, ahlak dediğimiz olgunun ihtiva ettiği sıradanmış gibi görünen ama bizi ayakta tutan değerlere kayıtsız kalmış insançocuklarıyız ve toplumuz maalesef. Ahlakı da dizilerle ayakta tutmaya çalışıyoruz trajikomik bir şekilde. Fiiliyatta olmayan ahlaka sanki gerçekte sahipmişiz gibi bir algı üretmek için dizilerde öyle ahlak edebiyatı yaptırıyoruz ki, kendimizi dizilerle sahiplendirmeye ve sevdirmeye çalışıyormuşuz gibiyiz. Hatta bir de dizilerle korkutma seansları var, toplumda olmayan şeyler sanki görünürde olmasa bile görünmez tarafta varmış ve istendik şekilde hareket etmezsek olacakmış gibi bir algıyla topluma korku salıp her şeyin aynı şekilde devam etmesini istiyoruz zımnen. Yani şöyle olmazsanız böylece olacak ha diyoruz. Tabi yersek, yerseniz. Sakın ola ki yemeyin. Ben kötü olsam ama bakınız ben kötüyüm fakat bendende kötüsü var desem ve yine benim gölgem altında kalmanızı istesem; yine bana mahkum kalmayı tercih eder misiniz, tercih ettiğiniz takdirde şerefiniz çiğnendiği zaman bana söz etmeye hakkınız ve haddiniz olur mu? Ve çürümenin ilk aşaması ahlaki tagayyürattan kıvılcımlanır. Suçumuzu ve günahımızı bilmemek, bizi suçsuz ve günahsız yapmaz. Yapmaz kardeşim, sen ahlaksız olduğunu bilmesen de ahlaksız olduğun gerçeği değişmez, tabi ahlaksız isen şayet ((( biz şöyle düşünüyoruz; suçsuz, günahsız olduğumuzu varsaydığımız ya da suçumuzu, günahımızı bilmediğimiz için ahlaklı olduğumuzu kabul ediyoruz, bir nevi önkabullenmişlik hali))). Ahlak olgusu insanı kendiliğinden ahlaklı yapmaz. Ahlak dilimize pelesenk olduğu ve her yerde temcit pilavı gibi milletin önüne koyduğumuz için ahlaklı olduğumuzu, olabileceğimizi sanacak kadar cahiliz maalesef. Millet ahlaksız birader deyince ya da düşün boyutunda karışımızda duranları ahlaksızlıkla itham edince kendimizin ahlaklı olduğumuzu ya da ahlaklı olabileceğimizi düşünecek kadar alığız, bönüz, sekteriz. Dinimiz var diye ahlaka ihtiyaç duymuyoruz. Dinimiz var ya, öyleyse o din hep orda duracak ya, o zaman dilediğimiz gibi kul hakkı yiyebiliriz, iftira atabiliriz, gammaz yapabiliriz, yetim hakkına çökebiliriz öyle mi? Geçelim! Ahlak; haddizatında iyinin, güzelin, doğrunun, hülasa; insanlığın genel ifadesidir. Bireysel ve toplumsal eylemlerde, müşahhas olaylarda kendini gösterir. Normalde mücerret bir olgudur ama olguların olaylaşmalarına göre tebeyyün eder. Görünen resme göre ahlaklı ya da ahlaksız olarak tanımlama yaparız. Ahlaklı olmak ve de kalmak, bir direnç noktasıdır. Varolma kavgasının supabıdır. Çürüme dediğimiz şey; ahlaki yozlaşmanın neticesinde tevlit eden bir durumdur. İnsan olarak kalmanın ve yaşamanın muayyen karineleri vardır. Çünkü insan olmak, insan kalmak, insan yaşamak gerçekten zorlu ve çetin bir kavganın meyvesidir yani bir emeğin neticesidir ve insan demekte filhakika emek demek değil midir? En ufak bir durumda gevşeyivermek, en basit bir şey karşısında bir hayvan gibi geviş getirmek ve insana dair her şeye kayıtsız, umarsız kalmak, nihayetinde yozlaşmayı, bozulmayı, düşmeyi ve çürümeyi tevlit edeceği için, insan bitevi içsel bir direniş halinde olmalıdır. Evvelinde bireyin dünyasında sadır olan bu durumlar zaman içinde topluma da sirayet edeceği için bireysel çürümenin neticesinde toplumsal çürüyüşte baş gösterir ve ne hazindir ki insanlık bu kerteye gelmiş dayanmıştır. Mevcut durumda vartanın ucundayız maalesef. Ahlak dediğimiz olgunun ihata ettiği ulvi değerler vardır. Eğer o değerler yaşanmazsa, yaşanıldığı zaman gerekli hürmeti, takdiri ve değeri görmezse mutlaka iflah etmeyecek bir çürümeyi ve çöküşü intaç edecektir. Ki, lafa gelince, güzel ahlakı ikmal etmek vazifesiyle mesul kılınan bir Peygamberin ümmetiyiz! Ama Allah ta, Peygamber de, Kur’an da sadece ve sadece dillerimizdedir ve bu Yüce olgularla insanlığı aldatmaktan başka yaptığımız hiçbir şey yok, sonsuz acı ama mutlak gerçek!

YORUMLAR