İnsanız demi, kendimizi öyle tanımlıyoruz her şeyden evvel. Öyle ya, kim insan olmaktan şeref duymaz? İster istemez herkesi ihata eden, yani hiç kimseyi tefrik etmeyen, ötelemeyen, içine almamazlık etmeyen yegâne olgu (((tabi bu meyanda biz kalıpsal bağlamda söz ediyoruz yoksa görüntüyle insan olunamayacağı da ayrı bir gerçekliktir, ister kabul edilsin, isterse red, değişen bir şey olmayacaktır ve insan olmayı beceremeyenler görüntüleriyle insan olarak kabul göremeyeceklerdir, çünkü insan, beyni ve yüreğiyle insandır))). Bazen bazı durumlarda bazı etkiler-tepkiler muvacehesinde ‘’bizde insanız’’ kardeşim diyoruz değil mi? Bildiğimiz insan yani gördüğümüz, algıladığımız, hissettiğimiz, anladığımız, dokunduğumuz haliyle bildiğimiz insan, eli, gözü, kulağı, dili, ağzı, dudağı, kaşı, saçı, burnu, kalbi, duyguları ve düşünleri olan insan, iyilikle kötülüğün bünyesinde mündemiç bulunduğu insan. Safi bağımsız bir olgu olarak düşünelim insanı. Herhangi biri tarafından herhangi bir şeyin bulaşmadığı, herhangi bir tesire maruz kalmamış bir olgu olarak. Çırılçıplak bir olguymuş gibi düşünelim. Yeryüzüne fırlatılmış haliyle yani bir yabancı olarak ve henüz dünyaya dokunmamış biri olarak. Çünkü üzerine bulaşmış ne varsa sonradan bulaştı, toprağa düştükten, dünyaya dokunduktan sonra. Ve her şeyde o andan itibaren transformasyona uğradı zaten insan özelinde. Çamurdan çıktı ama toprağın üzerinde çamurlaştı. Biz çamur olmadan önceki haliyle ele alalım. İnsan olmanın pratik yani edimsel nokta-i nazarından, zaruri olması babından ve en faydalı olabileceği haliyle, incinilmeyi ve hatırı, gönlü bir kenara bırakarak hatta rijid görünme halini bile göze alarak bir öz-eleştiri yapmak derdindeyiz. Biz insançocuklarının her şeyden evvel ve behemehâl böylesi bir şeye muhtaçlığımız reddi imkânsız bir gerçekliktir. Zira insanlıktan inhiraf etmiş bulunmaktayız. Zaten bu andan itibaren de masivaya dair ne varsa bozulmaya, çürümeye, tefessüh etmeye yüz tuttu. İnsan denilen şeyin dokunduğu her şey kire, çamura bulandı. Kuşkusuz olabildiğince ciddiyetli, halis niyetli, düzeyli bir tenkit olacağı gibi, kuvvetle muhtemel bir katılığı, sertliği de mündemiç olacaktır eleştirimiz. Nihayetinde böylesi bir öz-eleştiri metodolojik bir problemdir, zira şayet hakikate vasıl olmamız icap ediyorsa, ki etmesi de iktiza eder, böyle bir maksad mutlaka bir metodu iktiza eder. Niyetimiz insanı yerin dibine sokmak, onu kötülemek değildir ve olamaz da, olmamalıdır da zaten. İnsana değer atfetme, her türlü kötülüğü ona hamletmeme, onu sigaya çekme, onu kötülüklerden iyiliğe yönlendirme, temizlenmesinin önünü açma ve nihayet hakkında nesnel bir hükme varma derdindeyiz (((İmmanuel Kant’ın -Pratik Aklın Eleştirisi- kitabını okumayı naçizane öneriyorum tam da burada))). Piyasa değerlerine ve kuklalaşmış, parayla kalemini satan entellerin anladığı, anlayacağı ve anlattığı tarzlardan kendimizi ari tutuyoruz ve uzağız da bu tarafa. Binaenaleyh niyetimizin safiliği anlaşılmalıdır. Çünkü biz, münhasıran hakikatin peşindeyiz, hakikatin önünde eğiliriz ve hakikati de hiçbir maddeye değişmeyiz ve dahi cümle âlemi de hakikate perestij etmeye, hakikatin önünde eğilmeye davet ederiz. Çünkü hakikatin tutsak olduğu bir dünyada insanın özgür olmasının muhal ender muhal olacağını biliriz. Hakikat özgür değilse, özgürlük hakikatli değildir, yalandır.

YORUMLAR