Nasıl bozuldu insanlar? Nasıl çürüdü ahlaki değerler? Dünyanın peşine düştük, sefahatin diplerinde boğulduk, karanlık dehlizlerde kaybolduk. Alimler çarpıttı, amirler sapıttı, insanlar battı. Ne alimler ıslaha çalıştı, ne amirler salaha erdi, ne de insanlar anladı ve gördü. Nihayetinde tefessüh ettik yekpare olarak. Kimse; bi dakika durun kalaballıklar, bu sokak çıkmaz sokak demedi. Diyende dinlenilmedi, duyulmadı. Herkesin bir derdi vardı ve derdinin peşine düştü, olan biteni kimse görmedi. Herkes girdiği yola uydu, dinledi ama duymadı, baktı ama görmedi, yolu değiştirmek için uğraşmadı. Hep birlikte çürümeye razı gelinde, nihayetinde büyük rantlar olan yolda. Rant oldu derdimiz, rahata ermekti gayemiz. Derdimize dermanı bulduk, gayemize mülaki olduk ama bu meyanda da her şeyi ters yüz edip bozduk, bozdukça bozulduk. Dünyayı sevdik, çok sevdik, o kadar sevdik ki, sevgimiz celladımız oldu. Sevginin ne olduğunu bilmiyorduk. Çünkü sevgi yaratırdı, öldürmezdi, düşünemedik. Severken öldürüyorduk artık. Keşke sevmeseydik ama yaşayıp yaşatsaydık. Zira akledemedik, etmediğimiz tek şeydi bu, etmemiz gereken tek şey olduğu halde. Aklımız durdu, hissimiz kaynağında doğmadan öldü. Ve biz olduk, bizim celladımız. Ama hep başkalarını cellat bildik. Çünkü kendini görememek, başkasını görmek kolay olandı, kolayı seçtik. Böylece hiç düzelmemiz gerektiğini anlamadık, başkalarını düzeltmeye çalıştık ve buna öyle alıştık ki, artık alışkanlıklarımız bizi şaşkına çavirdi. Yazık oldu, acı oldu, feci oldu. Olan oldu ama sonumuz oldu. Çünkü solduk, çürüdük, koktuk. Yeniden dirilmek mümkün mü? Geri dönüş kolay mı? Kirli ve tuzlu denizden çıkmak işimize gelir mi? İçimiz acıyor mu? Acıyorsa belki umut vardır ama acıyor mu? Hiç sanmıyorum. Çünkü acı için, acıyacak kalp gerek!

!

YORUMLAR