Kalem feryâd eder, ağlar mürekkep,
“Beni cahil eline verme Ya Rab!
Lütfunla âlime çevir yolumu,
Kırma n’olur kanadımı, kolumu.”

Lâedri

  Pınar Atay

Güneşli bir mart sabahı. Odama dolmuş pırıl, pırıl bir aydınlık. Güneş’ Kalk Pınar uyuma artık’ diyor sanki.

Bu gün cumartesiydi. Biraz tembellik edeyim dedim. Güneşin olduğu yerde yatmam ne mümkün. Çarşı, pazar dolaşmak geldi içimden. Ani bir kararla alelacele attım kendimi sokağa. Caddeler kalabalık, güzel havanın etkisi olsa gerek, çoluk çocuk düşmüşler yollara. Neyse ki ayakta değildim otobüste. İki durak sonra(Orası hastane durağıdır) yaşlıca bir hanım, kolunda serum bağlı küçük bir kızı kucağına almış, yanında üç tane de genç kız var yirmili yaşlarda, bir de bey.

O da yaşlıca. Hep birlikte sevgi çemberi oluşturmuşlar minik kıza.
Çocuk belli ki torunu hanımın, hastaneden çıkmışlar yer vereyim onlara.
Merak ettim nedir diye, dayanamadım sordum, genç kızlardan büyük olanına bakarak,

— Geçmiş olsun hayırdır neyi var kızınızın?

Kız şaşkın, kız mahcup, gözleri yerde cevapladı beni.

—O benim erkek kardeşimdir. Ağır grip geçirdi yeni çıktık hastaneden.

Aaaa bu sefer şaşırma sırası bende. Hanıma döndüm birden, hanım yaşlı, hanım çileli, yüz hatlarına yansımış çektikleri. Yanında kocası. Adam kavruk, adam üstü başı dökük, adam kocamış, adam yılgın.
Bu sefer hanıma sordum.

—Allah bağışlasın, geçmiş olsun. Saçları uzun diye kız sandım yavruyu.
Kadın mahcup bir bakışla cevapladı sorumu.

—Altı bacının üstüne doğdu anam, ondandır üstüne titrediğimiz. Adaklıdır saçları yedi sene kesilmeyecek.

Vay bacım vay! Ah kadınım ah! Ne hale gelmişsin ERKEK evlat uğruna?

—Çarşıda inecekler. Balıklı’ya kadar durmazzz.

Şoförün sesiyle kendime geldim. Koşarcasına atladım otobüsten.

Ah Kadınım! Ah Çilelim! Dert çekenim!

Ne çarşı kaldı aklımda, ne gezme.

Gökyüzüne baktım birden, Güneş çoktaan bulutların arasına saklanmıştı.

YORUMLAR