Vize, pek çok derdimizin adeta özeti gibi.
Vize, yani izin.
Diyor ki adam veya kadın, benim iznim olmadan giremezsin benim ülkeme.
Neden, ne suç işledim?
Suç işleme ihtimalin var. Ülkeme yerleşme ihtimalin var. Sizin ülkeden benim ülkeme göç var. Çoğalma ihtimaliniz, yaşam kalitemizi bozma, işsizliği artırma ihtimaliniz var. Bütün bunları yapmayacağından emin olmam lazım. Seni engellemem, caydırmam lazım.
Devam ediyor: Ben gelişmişim, sen geri kalmışsın. Ben zenginim, sen fakir. Ben demokratım, sen değilsin. Ben hayat standardında dünyanın en önde gelen ülkelerindenim, sen 86’ncı sıradasın. Kısaca diyor ki; ben birinci sınıfım, sen en az ikinci sınıfsın.
Bütün bunlara karşılık biz ne diyoruz?
Boynumuz bükük.
Kabulleniyoruz. Vize istemeye her gittiğimizde, eğer, biz de o
ülkeye vize uygulamıyorsak, tekrar tekrar ikinci sınıf
olduğumuzu kabul ediyoruz.
Vize hem bir sonuç, hem de artık, bir sebep!
Azgelişmişliğimizin, yoksulluğumuzun, yaşam kalitesinde geri oluşumuzun sonucu.
Ailelerin bölünmesinin sebebi, hastaları tedaviye gönderemememizin sebebi. Hatta vize alamadığı için intihara teşebbüs edenlerin sebebi.
Vize bir gösterge!
Bir sınır, kalın bir çizgi. Yukarıda olanla, aşağıda olan arasındaki duvar.
Türk vatandaşlarına vize zorunluluğu getiren ülkelerin çoğu 1979-80 yıllarında uygulamaya koydular bunu. Tabii onların hangi ülkeler olduğunu biliyorsunuz. Burada Tanzanya veya Nikaragua’dan bahsetmiyoruz. Söz konusu ülkeler ABD ve AB ülkeleri.
Demek ki, 28 yıl önce Batı ile aramızdaki mesafe daha azdı. O günkü mesafe, şimdi uçurum oldu diyebilir miyiz? Bana öyle geliyor.
Şimdi…
Vize ortada dururken Avrupa Birliğine alınmamız söz konusu bile olmayacağına göre; AB’ne yaklaşıyor muyuz, uzaklaşıyor muyuz? Şu Avrupa Birliği meselesine, bir de bu pencereden bakın. Vize penceresinden. Gerçeklerin penceresinden.
Vize, ülke olarak, milletler arasındaki itibarımızın da bir göstergesi. 183 ülke size vize uyguluyorsa, bu sizin dünyada saygın bir ülke olduğunuzu mu gösterir?