Oy gizli, haber kutsal, yorum hürdür.

  

      
 

            Yani, halkın yüzünü güldürmeyi, mutlu etmeyi hiç düşünmüş müdür, acaba, diyorum?

            Bu soruyu şunun için soruyorum: Nazarî olarak, bir ülkenin en mutlu insanı cumhurbaşkanıdır.

            Çünkü cumhurbaşkanı olmak, insana herhalde eşsiz bir başarı duygusu tattırıyordur. O makamdaki kişi, mevkisinin yüceliğini düşündükçe, her imza attığında ömrüne ömür katan üstün başarı duygusunu yeniden yeniden yaşıyordur.

            İşte, diyorum ki, bu coşkulu mutluluğu yaşayan zat, kendisini oraya yükselten halkına bir vefa borcu olarak, onu mutlu etmeyi düşünüyor mudur?

            Neden olmasın?

            Akşamdan düşünür; sabah, saat tam 09:00’da benim yazımı yayımladığım gibi, o da iki kelime bir şey söyler, vatandaş güne mutlu başlar.

            Bu mümkün değilse; Başbakan ve Gn. Kur. Bşk. İle haftalık olağan görüşme yaptığı gibi, her pazartesi sabahı, okulların İstiklal Marşını söylediği saatte iki cümle edip, milletin haftaya mutlu ve umutlu başlamasını sağlayabilir.

            Bunlar benim sığ aklıma gelen basit öneriler… Cumhurbaşkanı, ülkenin en zekî kişisi olduğuna göre, bir düşünse, bu konuda aklına kim bilir neler gelir?

            *                      *                      *

            Yahut da şöyle mi düşünmek lâzım?

            Gül’ün Cumhurbaşkanı olmasını arzu eden halk, zaten Gül oraya çıktığı için mutlu olmuştur. Çankaya Köşkünde Gül’ün oturduğu her aklına geldikçe yeniden mutlu oluyor. En azından halkın yarısı için durum böyle midir?

            Gül’ün cumhurbaşkanlığından mutlu olan bir vatandaş, günlük hayatta sıkıntıya düşüp, bedbaht olduğu zaman, hemen aklına Çankaya ve Gül gelse mutluluğu avdet edip, yüzü güler mi?

            Meselâ, adam karısıyla kavga etmiş, hanım somurtuyor, kendisi öfkeli! O anda Gül’ü düşünse öfkesi geçer, “Hatun özür dilerim, neden birbirimizi kırıyoruz? Hiçbir sebep yok. Gel barışalım, Abdullah Gül’ün Cumhurbaşkanı olduğunu hatırlayıp mutlu olalım” der mi?

            Yoksa siz, benim gibi Sayın Gül’ün cumhurbaşkanı olmasından dolayı mutlu olamayan, halkın yarısından mısınız?

            Peki, öyleyse, biz de her mutlu olup neşelendiğimiz anda Çankaya’yı hatırlayıp keyfimizi mi kaçırmalıyız?

            Neden mutsuz olalım ki?

            Gül’ün yerinde bir başkası olsa hayatımda ne değişirdi?

            Hiçbir şey!

            Şunu söylemeye çalışıyorum; bizi mutlu veya bedbaht ettiğini düşündüğümüz, dışımızdaki etkenlerin büyük bir kısmı bizim takıntılarımız. O takıntılardan kurtulursak geniş mutluluk kapıları bize sonuna ve sonsuza kadar açılır.

 

         Mutlu Olmak ve İnsanları Mutlu Etmek Parayla Değil

           İnsanları mutlu etmek, aslında göründüğünün aksine çok kolay!

            Samimî olarak ilgi göstermek!

            Çoğu zaman insanları mutlu etmek için bir selâm vermek, hal-hatır sormak, kısaca derdini dinlemek, telefon etmek, e-posta göndermek, postasına cevap vermek yeterli.      

            Karınıza her gün pahalı hediyeler ve çiçek alamazsınız ama her gün onu sevdiğinizi söyleyebilirsiniz. “Seni seviyorum” demek kolay mı? Doğrudan doğruya söylemek zor geliyorsa, “kahvaltı hazırladığın için seni seviyorum, pantolonumu ütülediğin için seni seviyorum.” diyebilirsiniz.

            Siz insanları mutlu etmek için tetiktesiniz, ilgi gösteriyorsunuz, yardıma koşuyorsunuz ama çevrenizdekiler sizin gibi hassas değil, sizi kim mutlu edecek? İnsan hiç ilgi görmezse mutlu olabilir mi?

            Olabilir?

            Herkese ilgi gösterdiği halde, hiç kimseden hiçbir şey beklemeyen insan dünyanın en mutlu insanıdır.

            *                      *                      *

         Üstatlardan

         Mutluluk, kendi kendilerine yeterli olan insanların hakkıdır. Çünkü mutluluğun bütün dış kaynakları; çok güvensiz, çok tehlikeli, gelip geçici ve rastlantılara bağlıdır.

Schopenhauer

 
            BİR YÜREKTE DÖRT MEVSİM

             Her gece konuşur radyo havadan:
            “Yarın az bulutlu, öbür gün yağış…”
            İklimin sırrını bu gadir insan,
            Bak nasıl öğrenmiş, bak nasıl açmış…
 

            Yarınki havayı biliriz bugün,
            Ey insan,
            Bununla demezim övün…

            Bin bir havasını yerin, denizin,
            Evvelden biliriz çok zaman şeksiz.
            Ya neden bilmeziz öz kalbimizin
            Bir andan öteki havasını biz?

             Dört mevsim yaşıyor bir yılda toprak
            Kış, kış gibi gelir, bahar bahardek.
            Bir saat içinde ya neden ancak
            Dört mevsim yaşıyor bazen bir yürek!

 
            Yarınki havayı biliriz bugün.
            Ey insan,
            Bununla demezim övün…

 
            Şubat 1965 Bahtiyar Vahapzade

 

 

Önceki yazılar

Tarih: 26.06.2008 Okunma: 779

YORUMLAR