Bu dünyada herkese yer var.
Suriye'de, her iki taraf da kararlı gözüküyor…
İki taraf da, “Bu topraklar, bu devlet bizim” diyor!
İkisi de “gün”e ve “istikbal”e sıkı sıkıya sarılıyor, asılıyor! İstikbali inşa etmeye çalışıyor!
x x x
Televizyon, okula giden çocukları gösterdi (Euronews)…
Kızlı-erkekli…
Sınıf tenhaydı, 10-12 kişilik…
Bir dersten kesit, galiba Arapça dersi…
Eğitim gayet ciddiye alınıyor gibi…
İlk bakışta, böyle düzenli bir eğitimin ancak “rejim”in hâkim olduğu tarafta olabileceğini düşünüyorsunuz!
Sonra çocuklardan birinin evine misafir oluyoruz…
Baba, oğlunun derslerine yardım ediyor.
Çocuk, zekâ fışkıran gözlerle ve azimli bir duruşla “doktor” olmak istediğini söylüyor…
Derken…
Baba, “Özgür Suriye Ordusu” saflarında savaştığını anlatıyor.
Diyor ki; “Eğer savaş bitmezse oğlumu da savaşmak için yanıma alacağım”!
Kamera çocuğa, çocuğun gözlerine çevriliyor... Yaklaşıyor…
Gözler gittikçe büyüyor…
Ürkmüş bir yavrunun endişe dolu gözleri…
Yürekler acısı bir hayal kırıklığı…
İnsanı isyan ettiren bir çaresizlik…
Sessiz ama kalpte fırtınalar koparan bir “yardım”, bir “imdat” çığlığı…
x x x
Savaşlar en fazla çocukları vursa da büyükler çarpışmadan vazgeçemiyorlar…
O savaş ortamında “eğitim” yapacak “mekân”, “hoca” hatta “müfredat” temin edebilseler de, istikballerini ve çocuklarının istikbalini savaştan “zafer”le çıkmakta görüyorlar…
Peki, iki taraf da bu kadar kararlıysa,
Güçler hemen hemen birbirine denkse,
Biri ötekine kesin üstünlük sağlayamıyorsa işin içinden nasıl çıkılır?
Her iki taraftaki bu kararlılık, bu güç nereden geliyor?
Arkalarındaki “büyük güçler”den!
Arada orta ve küçük ölçekli destekçi ve “körükçü” ülkeler varsa da, sorun iki “baba” devlette düğümleniyor: Amerika ve Rusya!
Bu iki “güç” çözüm için anlaşıncaya kadar ne yazık ki Suriye’ye “barış” ve “huzur” gelemeyecek!
Tabii çocuklara istikbal de!
Ta ki bir mucize olsun, Suriyelilerin aklı başlarına gelsin!
x x x
BİR ÇOCUK VARDI
Ümitti, emeldi o,
Her şeyden güzeldi o,
Dünyaya bedeldi o
Ve dünya ona dardı!
Halide Nusret ZORLUTUNA