Oy gizli, haber kutsal, yorum hürdür.

 

Bugün, demokrasiyi getirmek isteyen veya kendisine demokrasi götürüleceği vaat edilen ülkelerde, “demokrasi” dertlere çare olamamıştır. Çare ne kelime, sanki “demokrasi” sıkıntıları artırmış, hatta bazı yerlere felaket götürmüştür.

Bu sıkıntı ve felaketi görmek için çok uzağa gitmeye gerek yok.

Kendi iradesiyle(?) ülkesine “demokrasi getirmek isteyen” Türkiye’ye ve zorla “demokrasi götürülmek istenen” Irak’ın haline bakmak yeterli…

*                 *                 *

Biz kendimiz, en mükemmel rejim olduğunu bildiğimiz(!) demokrasiyi ülkemizde hâkim kılmak istiyoruz.

Çünkü biliyoruz, Batı demokrasilerinde görüyoruz ki; bu idare şekli başta fikir hürriyeti olmak üzere her çeşit serbestliği, eşitliği, hakkı, hukuku getiriyor. Her açıdan saydamlık sağlanıyor.

Demokrasinin olduğu yerde her türlü ayrıcalık ortadan kalkıyor. Yönetenler halka ve bireylere baskı yapamıyor. Güçlü zayıfı ezemiyor, zayıfın hakkı korunuyor.

Peki, gayet uzun bir demokrasi tecrübesi olan Türkiye’de eşitlikten, özgürlükten, saydamlıktan, hukukun üstünlüğünden; ayrıcalığın ve baskının olmadığından, zayıfın korunduğundan ne kadar söz edebiliriz?

Demokrasinin tanımı Meriç’in batısında başka, doğusunda başka mıdır?

Yoksa durum, Batı’da da aynı da, bize oralarda mükemmel bir rejim var diye mi yutturuyorlar?

Türkiye’de, hatta dünyada seçimler ne kadar eşit şartlarda yapılabiliyor?

Parası olmayanla, para babalarınca yardım yağdırılan; medyanın desteğini alanla, medyanın görmezlikten geldiği partilerin eşit şartlarda yarıştığı söylenebilir mi?

Daha seçim kulvarında, eşitliğin sermayeden yana bozulduğu bir demokrasi; gücün, “sermayenin demokrasisi” olmaz mı?

Böyle bir demokrasinin de halkın dertlerine ne kadar derman olabildiği ortada!

*                 *                 *

Fakat beterin beteri var!

Komşu Irak’ta, 2003’e kadar halk, aşırı baskıcı, kanlı bir diktatörün pençesinde eziliyor, kıvranıyordu.

Saddam Rejimi halkı 40 yıl gibi bir süre ezmişti ve bu rejimin sonu görünmüyordu. Çünkü Saddam gitse yerine oğulları bu baskı rejimini sürdürecekti.

Saddam yıkılsın da nasıl yıkılırsa yıkılsın noktasına gelmiştik. Sanıyorduk ki, bundan daha kötüsü olamaz.

Ve bir gün, dünyanın en büyük askerî ve tabii demokratik gücü Saddam’ın ezdiği ülkeye “demokrasi” götürmeye karar verdi. Tarihler, Mart 2003’ü gösteriyordu.

Aradan 5 yıldan fazla zaman geçti.

Netice, tam bir felaket! Ülke yangın yeri gibi… Düzeleceğine dair bir emare de görünmüyor.

Amerika’nın Irak’a getirdiği demokrasi(!)yle gördük ki; Saddam rejiminden de berbatı olabilirmiş.

Geçen süre bir şeyi daha gösterdi; Amerika bağımsız bir ülkeyi resmen işgal etmiş ve işgali halen sürdürüyor.

Ne adına?

Demokrasi!

*                 *                 *

Tabi “demokrasi”nin bu hale gelmesi veya getirilmesi yahut da böyle algılanması çok tehlikeli… Bizatihi demokrasinin kendisine karşı korkunç bir tehdit…

Demokrasiye inancı ve sonunda demokrasiyi yok edebilecek bir tehdit!

Kitleleri, “olmaz olsun böyle demokrasi” deme noktasına götürebilecek kadar vahim bir tehdit!

Bu tehlike, “demokrasi” sayesinde koltuk işgal edenleri derin derin düşündürmesi gereken, “demokrasi”nin nimetlerinden en fazla yararlananları kaygılandırması gereken büyük bir tehlike…

Kitlelerin demokrasiye inancını sağlayabilecek olanlar; işte orada, “demokrasinin kalelerinde” oturanlardır.

Tabii önce, kendilerinin “demokrasi”ye inanmaları lâzım!

*                 *                 *

 

Üstatlardan

 

Şuurlu yaşayan mahlûklar için, harici hürriyetin bizatihi kendisi bir gaye olabilir mi?

Soljenitsin

*                 *                 *

 

Ne Gelmiş?

 

Ben bu hürriyeti gördümdü canım, Avrupa’da;

Bana orada ne kadar dilber ü fettan geldi.

 

Etmeyince o tenezzül, yerine süslenerek,

Desene kaynanası bizlere mihman geldi.

 

Üç buçuk yılda bakın Kâbe-i hürriyetten,

Payitahta nice bin köhne-i bezirgân geldi.

 

                                     Hüseyin Kâmi

 

 

Önceki Yazılar

Tarih: 05.09.2008 Okunma: 691

YORUMLAR