Oy gizli, haber kutsal, yorum hürdür.
Bu saygı duruşu samimi…
Bu özlem, bu minnet duygusu samimi…
Eskiden, devletin resmi ideolojisi “Atatürkçülük”tü!
Millî bayramlar da, Ata’yı anma günleri de katı bir yasak savma,
Samimiyetsiz nutuk atmalar, mübalağalı methiyeler yarışı şeklinde soğuk devlet törenleriydi.
O törenler, o aşırılık, o münafıklık Ata’yla milleti arasında duvarlar örüyor, birbirinden uzaklaştırıyordu.
Artık, devlette “Atatürkçülük” bitti…
Atatürk’ü bitirmek modası, dalgası geldi…
Böylece, devlet katında Atatürk’ü ölçüsüzce övmek zulmü ve münafıklığı da bitti…
Devlet bitirince, Ata’yla milleti arasında örülen duvarlar da çöktü, kalktı…
Millet Ata’sına kavuştu…
Şimdi, millet,
Fert fert,
Kitle kitle, dernek dernek Atasına koşuyor…
Onu anıyor…
Onu anmak, ona borcunu ödemek için yarışıyor…
Samimiyetle yarışıyor…
Bu yarışın bir getirisi yok, kimsenin bir beklentisi yok… Çünkü artık “Atatürkçülük” para etmiyor!
Onun için Anıtkabir’e koşan milyonlar samimi…
Atatürk Havalimanı’nda saygı duruşunda bulunanlar samimi…
Boğaz Köprüsü’nde organize olup korna çalan, “Klasik Otomobil Meraklıları” samimi…
Giresun’da temsili Anıtkabir maketi inşa eden belediye samimi…
Eskişehir’de Atatürk ve silah arkadaşlarını, ilk meclisi canlandıran belediye samimi…
Onu anmak için doğduğu eve, Selanik’e giden “Batı Trakya Türkleri Derneği” ve Sağlık Bakanı samimi…
Denizde suyun üzerinde, karada golf sahasında saygı duruşunda bulunan sporcu samimi…
Çeşitli ışık gösterileriyle onu havada canlandıran sanatçılar samimi…
Dolmabahçe’deki son nefesini verdiği mekâna koşan genç, yaşlı, bastonlu, koltuk değnekli, tekerlekli sandalyeli milyonlar samimi…
Türkmenistan, Azerbaycan, Kazakistan ve dünyanın her yerindeki anmalar samimi…
Müthiş bir sevgi seli…
Bu millet Ata’sını samimiyetle ve gittikçe derinleşen bir aşkla seviyor.
Onun kıymetini gittikçe daha fazla artan bir hayranlıkla idrak ediyor…
Onu özlüyor…
Ona şükran duyuyor…
Ve onun eserlerine sahip çıkacağını kanıtlıyor, haykırıyor!
x x x
AĞLAYALIM ATATÜRK’E
Ağlayalım Atatürk’e,
Bütün dünya kan ağladı…
Başbuğ o olmuştu mülke,
Geldi ecel, can ağladı.
Aşık VEYSEL
x x x
GÜNÜN ÇİZGİSİ, PENGUEN’den, 7 Kasım
