Oy gizli, haber kutsal, yorum hürdür.
Az gittik, uz gittik, dere tepe düz gittik.
Bir de dönüp baktık!
30 sene geri gitmişiz!
Evet, evet, abartısız söylüyorum 30 sene.
Tâ 1985'lere varmışız! 1985'in yaz ayları.
Memlekette aynı ağır,
Olumsuz,
Karamsar hava.
Benzer tartışmalar, çatışmalar-çarpışmalar, hatta benzer gazete manşetleri.
Açın, bakın arşivlere.
19 Ağustos 1985 tarihli Milliyet'i açtım. Birinci sayfada, "seçim ve anket" tartışmaları var.
İkinci sayfanın manşeti: Bölücüler açık açık itiraftan çekinmiyor: ASKERİ ARKADAN VURUYORUZ
Merhum Savaş Ay'ın haberindeki diğer ayrıntılar da şöyle: Bölücüler başka ülkeleri de tehdit ediyorlar: "Örgütümüz tüm Avrupa'da güçlenmiş halde, bize yardım etmeyen her ülkeyle savaşımız var."
Demek PKK 30 sene evvel "arkadan vuruyor"muş!
30 yıl sonraki 19 Ağustos'ta ne oldu? Yine arkadan vurdu ve tek eylemde 8 askerimiz şehit düştü.
Eeee, 30 senelik mücadele,
Binlerce şehit. Toplam 40 binden fazla can kaybı.
Öcalan'ın, 16-17 sene evvel yakalanması, yargılanması, müebbede mahkûm edilmesi.
"Barış"
"Demokratikleşme"
"Çözüm süreci" hamleleri, "akiller"in mesaileri,
"Analar ağlamasın", "Bir can kaybedeceğimize bütün makam ve mevkilerden vazgeçeriz"
"Barış için, çözüm için 'BALDIRAN' zehiri bile içmeye razıyız" sözleri ne oldu? Nereye gitti?
Bu sözlerin sahipleri şimdi diyor ki; "Evlatlarımızı feda etmeye hazırız!"
"Hangi evlatlar" diye daha öce sormuştuk. Ona bir soru daha ekleyelim: Kendi evladınız bile olsa, başkasının canı için "hüküm" verme hakkını nereden alıyorsunuz?
"Analara ağlamasın" diyenler şimdi, "Ne mutlu şehit ailelerine, şehit yakınlarına" diyorlar! Bunlardan hangisi sizin samimi düşünceniz?
Öte yandan, siz hiç yakını şehit olduğu halde mutluyum diyene, hele evladı şehit oldu diye mutlu olan bir anaya rastladınız mı?
x x x
BU ŞARTLARDA VATAN SAĞ OLUR MU?
Vatanın hangi köşesine, neresine bakarsanız, hakikaten "cennet" olduğunu görürsünüz. Lâkin o "cennet"i görecek halimiz kaldı mı? "Cennet vatan" cehenneme döndü!
Her şehit cenazesi ardından diyorlar ki; "Vatan sağ olsun"!
İyi de.
Vatanımızın sağ olması için çocuklarımızın ölmesi şart mıdır?
Vatanı, en fazla cennet yapan, çocuklarımızın varlığı değil mi?
"Bu memleket, çocuklarımız için cennet yapılmaya lâyıktır" demiyor muyuz?
Eeee, çocuklarımız sürekli ölürken, yaralanırken, sakat kalırken.
Her gün, cennet vatanın cennet köşelerinden, başka cennet köşelerine gencecik insanların katledildiği haberleri giderken.
Her gün, gençlerin ve çocukların cenazeleri önümüzden geçerken, böyle bir vatanın cennet olduğu nasıl iddia edilebilir? Bu vatanın "cennet vatan" olduğunu nasıl idrak edebiliriz?
Bu şartlarda yaşamak, bırakın cenneti; cehennem azabına benzemez mi?
Bu acıların hepsine birden "kader" deyip geçebilir miyiz? Yunus Emre bile "kader" deyip geçmiyor. Koca Yunus'u en fazla dertlendiren, genç ölümler olduğu için şöyle sesleniyor:
Bu dünyada bir nesneye,
Yanar içim, göynür özüm.
Yiğit iken ölenlere,
Gök ekini biçmiş gibi.
Yunus Emre gibi bir bilgenin içi yanarken, bizim içimiz nasıl yanmasın?
Evet, vatan sağ olsun ama evlatlarımızla birlikte.
Ülkede ölüm bu kadar ucuzken, "Vatan sağ olsun!" cümlesi, içi boş, anlamsız, basma-kalıp bir söz olmaktan öteye geçemiyor!
Çocuklarımıza da, vatan kadar kıymet vermesini öğrenirsek...
Çocuklarımızı da vatan kadar mukaddes görebilirsek.
İşte o zaman, hakikaten bu vatan "cennet vatan" olur.
x x x
GÜNÜN
ÇİZGİSİ, TWITTER'dan...
