İnsan, insana maddi ve manevi muhtaç olarak yaratılmıştır. Bu muhtaçlık doğduğu anda başlar. Kendisine bakılıp, korunmasa zaten yaşayıp büyümesi söz konusu değildir. Ama insan büyüdükçe kendini de büyük görmeye başlayacak, hatta “ben kendi kendime yeterliyim, kimseye ihtiyacım yok” derken hiç aklını kullanmayacak.
Başkalarına muhtaçlığı hiç bitmeyecek yalnızca şekil değiştirecek olan insan, hele yaşlandığı zaman!.. “Ben bu hallere düşecek miydim?” sözü ve düşüncesi içinde, artık herkese her şeyinde muhtaçlığını da belirtmekten aciz olarak hayata veda edecek.
İnsan egosu (nefsi) bir tarafa itilerek dikkatle bakıldığında; aile reisinin aileye, amirin memura, siyasinin vatandaşa muhtaçlığının daha fazla olduğu görülür.
İnsan kelimesinin anlamında olan “unutkanlık” bu konuda devrededir ve egomuzla birlikte her fırsatta bize muhtaçlığımızı unutturur. Bizler muhtaçlığımızı unuttuğumuz sürece yaptığımız hataları artırır, insanlıktan uzaklaşırız. Çünkü kendi muhtaçlığını unutan başkasının muhtaçlığını zaten hatırlamayacaktır. Kendi için yaşayan veya yaşadığını sanan olmak ise talihsizliktir.
Kendi kendini yeterli görenler, kimseye ihtiyacım olmaz diyenler, kendi için yaşayanlar bu sürenin çok kısa bir an şeklinde olduğunu sakın unutmasın.
Kendi kendine yeterli olan, hiç kimseye muhtaç olmayan yalnızca Allah’tır.
Yaratılmışlar ise her an ki yaşamlarında ve yaşamlarının devamı için Allah’a muhtaçtır.
Yaşam süresini “O” belirler, dönüş de “O”’na dır.