Kendine gösterilen yolda yürümemek ve onu değiştirmek için gayret sarf eden, zararı açıkça görülse de, kendi yolunu tercih eden, inanılmaz inadı ile göze çarpan insan nesli. Hasta bir yapıya girmesi, hastalığını başkalarına bulaştırması, kin, nefret, mutsuzluk, kendine ve başkalarına zulüm, takip edilen yolların olmazsa olmazı.
Gece kelebeklerinin ışığa gelmesi gibi, çıkar görülen yere hücum edilen, egoistçe dürtüler. Bu insanın kendine özel yolunda, merhamet, anlayış, fedakarlık, paylaşım duyguları gülünçtür ve fantazidir. Bu yolda yürüyen koştuğunu, sürünen yürüdüğünü zanneder. Ağlanacak şeylere gülünür. Bilmek cahilliğin simgesidir. Ya boş bir cesaret, ya boş bir korkunun esiri olunmuştur. En çok kullanıldığı ileri sürülen akıl, kılavuzluğunu ego’ya bıraktığını bir türlü itiraf etmez.
İşte insanla beraber, insanlığın yok edilmesinin Adem’le başlayan serüveni. İnsanı Yaratan, insana gene bir insanla, insana yakışan bir yol gösterdi. Yollar çok ama doğrusu tektir. Şeytan karakterliler, bu doğru yolda oyun oynar. O yolda görünüp, o yolda olduklarına inandırdıkları insanları kullanırlar. Cehaletin hakim olduğu ortamda tanınmaları imkansızdır. Yalancılıkları, sahtekarlıkları bile anlaşılmalarını sağlamaz.
Kısaca, insanlık tarihi, iki çeşit insanla tanışmıştır. Yaşayanlar ve yaşadığını sanan yaşamayanlar.
Allah hepimize yaşamak için ömür versin.