İnsan, insan olmak için direndikçe ve içinde ki iyiliğin
şarkısını söylemeye inat ettikçe şeytanın tuzaklarını boşa çıkarır. Bilakis
kaybeder ve kaybettikçe kaybetmeye alışır ve yine kaybeder. Kaybettikçe de
hayattan umudunu keser ve sürüleşir, artık aklını kullanamaz duruma düşer, her
hareketi ve söylemiyle gülünç hale gelir. Şeytan ise biteviye insanı istendik
yönde değiştirmek için direnir. Şeytan, kulaklar hep kötülüğün şarkısını
dinlesin ister ve bu şarkıyla sarhoş olsunlar ister insanlar. Şeytan insanın
zaaflarını ve alışkanlıklarını kullanarak duygularını, düşüncelerini kontrol
eder. Duygu ve düşünce kontrol altına girdiği an hayatta kontrol edilmeye
başlanır. Böylelikle insan, kaderini şeytana bırakmış olur. Şeytanın insafı
olmaz, dostluğu olmaz, şeytanın dostluğu darağacına değindir. Şeytanın her
tarafta adamları vardır, her tarafta ki insanları yönlendirmeye çalışırlar,
insanların vahdetini engellemeleri için. Şeytanın adamları her yöndendir,
muhtelif maskelerle dolaşırlar. Çünkü tek yüzle kendini kabullendiremez asla.
Her kimliğe bürünürler ve her kimlikle tezahür ederler. Zaten şeytanın eğer
başarılı olabiliyorsa, başarı kaydedebilmesinin tek sebebi budur. İnsanın en
büyük zaafı, kötülük yapamama zaafıdır. Bu da insan için en büyük
dezavantajdır. Çünkü şeytan kötülük yapmaktan bir adım geri durmaz, zira onun
varoluş kaynağı kötülüktür. Bu sebeple de, tarih boyunca insanlığa galebe
çaldığı izlenimi yaratmıştır. Şeytan biteviye iyiyi kötüye tedvir eylemek
ister. Planını minimum elli yıl sonrası için yapar. Tabi bu meyanda, zamanı,
mekânı, elemanı istediği şekilde kurgulamaya çalışır. Sızmadığı yer kalmaz. Bir
düğmeye iliştirir her şeyi. Bir düğmeyle kontrol etmek ister insanlığı. Çünkü
tek tek kontrol etmek kabil değildir. Elbette Allah’ın da bir tuzağı vardır ama
şeytan o tuzağı görmezden, bilmezden gelir, oysa hem görür, hem bilir. Ancak
çakılıp kaldığı zaman anlar bunu. Kirli, kanlı, karanlık gayesine mülaki olmak
için her yere montelediği mutemet elemanlara işareti çakar zamanı geldiğinde.
Sizler kendinizden olduğunu sanırsınız nicelerinin, oysa onların çalıştığı yer
bellidir. Haddizatında bazen fark edersiniz ama sizin renginize bürünmesi sizi
hoşnut eder ve sessiz kalırsınız. Her oyunun kendince argümanlarını belirler.
Bunlar her şeyi zımnen kendisine ulaştıracak şekilde belirlenir. Hem dâhilden
hem hariçten müzahir olunur. Battı çıktı dünyasıdır bu dünya. Kimi batar, kimi
çıkar. Böyle bata çıka ilerler insan. Aklını kullanacaksın. Yol işaretlerine
göre istikamet bulacaksın. Düşüneceksin. Yol işaretlerin fıtratında
mündemiçtir, dünya da değil. Dünyada ki yol işaretleri seni ancak kör, karanlık
gayya kuyusuna götürür.
25 yıllık düşün ve yazın hayatımda tek bir defada olsa
yapmadığım bir şeyi yapacağım. Normalde yazım okunsun derdinde olmadım hiçbir zaman
ve olmamda. Böyle bir basitliğe tevessül etmem. Kitap dostu için züldür böyle
bir şey. Bu konuya bakış açım üstadım Cemil Meriç ile aynıdır. Üstadım der ki;
‘’denize atılan bir şişe, her kitap. Asırlar, kumsalda oynayan birer çocuk.
İçine gönlünü boşalttığın şişeyi belki açarlar, belki açmazlar." Olay
budur. Sen şişeyi doldurur atarsın, gerisine müdahale edemezsin, bu ne
hakkındır ne de haddin. Ama bir defaya mahsus olmak üzere böyle bir şey
yapacağım. Ki yine de okunsun değildir derdim, münhasıran analize tabi tutulsun
ve gereken çıkarım yapılıp, icabı ifa edilsindir maksadım. Bahusus, renkleri ne
olursa olsun her fraksiyondan yöneticilere ve aydınlara ve bir cemaati sevk ve
idare konumunda bulunan kişilere okumalarını öneririm edep çizgisinde kalarak.
Tabi birincil olarak yöneticilerdir ama aydınlar ve cemaat yapılanmalarını sevk
ve idare mevkiinde bulunan kişilerde kendi paylarına düşen varsa alabilirler ve
gerekli çıkarımlarda bulunup, onlarda kendi bulundukları konumdan yöneticileri
uyarabilirler. Bu andan sonra ki yazacaklarımın kendilerince okunmasını
arzularım naçizane. Zira hususen yöneticileri ilgilendirmektedir ama aydınlar
ve cemaat liderleri de okuyabilirler. Çünkü bahusus bu üç zümredir bu milleti
yönlendiren ve bu toprakların kaderine etkide bulunan. Gerek muhalif olsunlar
gerekse egemen olsunlar fark etmez. Geçelim! Küresel Şeytani Siyonist Haçlı
Emperyalizminin lortları, lanet kompradorlar, tezgâhlarını daima İncil ve
Tevrat altyapısı üzerinde şekillendirirler. Sembollerle hareket ederler.
Kelimelerle, işaretlerle iletişim kurarlar. Her tarafa adamlarını
yerleştirirler. Ne demişti şeytan? ‘’İnsanın; hayra, iyiliğe, güzelliğe,
doğruya giden tüm yollarını tutacağım ve üzerine oturacağım, ona her yönden
yaklaşacağım ve and olsun ki onu sapıtacağım’’ demişti. İnsanlık, bu lanet
olasıca kirli, kanlı, karanlık tezgâhtan kurtulmadan asla ve kata gerçek
kurtuluşa eremeyecektir. İnsanlığı her yönden muhasara altına alan ve insanlığa
tasallut eden şeytanın bu sinsi oyununu muhakkak bozmalıyız insanlık ailesinin
üyeleri olarak. Şeytan suçlanarakta bu oyun bozulmaz, tezgâh çökertilmez asla.
Bu sebeple de, muhakkak, kadim, ortak ve temel olguların asli mahiyetlerine,
başka bir deyişle fıtrata, mütenasip şekilde olaylaştırılarak genelleştirilmesi
iktiza etmektedir. Yani kim çıkıpta, hiçbir taraf gözetmeden, ahlakı, adaleti,
hürriyeti, uhuvveti, müsavatı tüm insanlığa şamil kılarsa ve bu olguların
olaylaştırılması neticesinde haklı bir muhalif taraf yaratmazsa yani olguların
olaylaştırılması herkesçe kabul görürse işte o zaman tezgâh çökertilebilir. Bir
de teşekkülüne başından sonuna kadar hâkim olup herhangi bir yanlışın
yapılmasına müsaade etmezse işte o zaman derin bir darbe vurulmuş olur tezgâha.
Zira o zaman beklenen uhuvvet, vahdet, tevhid tahakkuk edecektir. Elbette her
tarafın içinde mutsuz bir azınlık olacaktır ama onları da takan olmayacaktır.
Biz bunları başaramadığımız için mütemadiyen tuzağa düşmekteyiz. Şimdi lanet
olasıca lortlar ne yapıyorlar? Her yapıya sızıyorlar. Bir yapı egemen olduğu zaman,
o yapıda bunlar dominant ve etkin unsur oluyorlar ve bitevi milletin bir
kısmına muhalif eylemler tertip ediyorlar, olguları tahrif ve tahrip ederek
olaylaştırıyorlar, nihayet kahir ekseriyetin mutsuzluğunu intaç ediyor bu durum
ve ciddi bir muhalif kitle tezahür ediyor. Elbette buraya da sızmış oluyor ya
da sızıyor. Bu taraf egemen olunca da bu tarafta dominant ve etkin unsur
oluyorlar aynı şekilde ve bu seferde yine milletin bir kısmına muhalif eylemler
tertip ediyorlar, olguları tahrif ve tahrip ederek olaylaştırıyorlar, nihayet
kahir ekseriyetin mutsuzluğunu intaç ediyor bu durum ve ciddi bir muhalif kitle
tezahür ediyor. Yani kazananlar lortlar ve lortlarla teşrik-i mesai içinde
olanlar oluyorlar, millet değil. Bu lanet olasıca tezgâhı çökertmeliyiz. Bu
millet yekpare olarak nasıl birlik olur, nasıl uhuvvet ve vahdet ikliminde
buluşur ona göre eylemler yapmalı, olguları bu minvalde olaylaştırmalıyız. Yani
olgular öyle bir olaylaştırılmalıdır ki, hiçbir gönülde güceniklik olmasın,
hiçbir gönülde huzursuzluk yaratmasın, tüm gönüller mutlu ve mesut olsunlar.
Milletleri hep kendi içlerinde birbirleriyle kavga ettirerek kazandılar lanet
olasıca lortlar. Bunu da yanlış eylemler yaptırarak kotardılar. Olguları asli
mahiyetlerine mütenasip şekilde olaylaştırtmadılar. Bu durumda mutsuz
yığınların oluşmasına ve hâkim olanın düşmesine neden oldu. Yeniden hâkim olana da aynısını yaptırdılar.
Böylece tüm hâkim olanlara aslında onlar hâkim oldular. Ve gelindi gidildi,
gelindi gidildi, millet ise hep yenik oldu. Kim bu tezgâhı çökertirse ebedi
hâkim olur ve millet galip olur!
Çok derin bir kumpastan bahsettik. Gerçekten bu milletin
mukadderatına tesirde bulunan çok derin ve netameli bir kumpastır bu. Tabi
algılayabilenler için. Gerçek olan bir kumpası deşifre ettik. Bu kumpasın İncil
ve Tevrat temelinde icra edildiğini ifade ettik. Bir tarafın dominant olguları
layığı ile mahiyetine mütenasip şekilde olaylaştırmasına asla müsaade
edilmiyor. Böylece de sürekli kavgalar oluyor, egemenlik mücadeleleri oluyor
ama elde kalan bir şey olmuyor. Vahdeti mümkün kılamamakla kalıyoruz. Taraflar
oluyor. Her biri muayyen bir olguya istinaden muhtelif argümanlarla hareket
ediyorlar. Tarafların arasında kalın ve keskin çizgiler çiziliyor. Her taraf
olguları tahrif ve tahrip ederek kendi nefsine göre yorumluyor ve kendine
yontuyor. Böylece de kendi tarafını mutlu ederken, karşı tarafı mutsuz ediyor
yani olguların olaylaştırılması ile haddizatında bir uhuvvet, muhabbet ve
vahdet iklimi oluşturmak kabil iken, adavet iklimi oluşturacak şekilde
olaylaştırılıyor olgular. Bu da sonu gelmeyen adavetlerin temelini atıyor.
Böylece vahdet hayal olmaktan öteye gidemiyor. A tarafı egemen olduğunda ne
yapıyor? Kendi dışında kalan taraflara mugayir hareketlere tevessül ediyor,
olguları kendi tarafının hoşuna gidecek şekilde olaylaştırıyor, oysa kadim
olgular herkesi memnun edecek şekilde olaylaştırılabilir ve olaylaştıran tarafa
yekpare teveccüh gösterilebilir. Bu da
vahdete giden yoldur. A taraf herkesi memnun edemeyince ne oluyor B tarafı
ortaya çıkıyor ve olguların olaylaştırılma şeklini tenkit ediyor, A tarafının
yanlışlarıyla kendine imkân ve mekân yaratıyor, nihayet teveccühe mazhar oluyor
ama egemen olduğunda A tarafının tavırlarını tekrar ediyor ve vahdet imkânı
yine heba olmuş oluyor. Yani gelen gidiyor, giden geliyor, böylece bitevi bir
fasit daireye mahkûm oluyoruz. Kaybeden elbette millet oluyor. Oysa olgular
öyle bir olaylaştırılmalıdır ki, tüm tarafların kitleleri; işte bu!
Diyebilsinler ve bunu yapana teveccüh gösterip vahdete ışık yakabilsinler. Yani
bir tarafın eylemlerinden münhasıran kendi tarafı memnun olmasın, diğer
taraflarda memnun olsunlar ki vahdet tahakkuk edebilsin. Burada da keskin
çizgi; sadakat, liyakat, ehliyet gibi mümeyyiz vasfılar olmalıdır. Çünkü bu
topraklar üzerinde yaşayan herkes bu toprakların çocuğudur. Sadece ihanette
ayrılırlar. Hainler vardır, bir de sadıklar. Hain olmayanlar yani sadıklar
arasında ayrım yapıldığı zaman, işte bu olmaz, vahdete en büyük darbedir bu.
Hain olmayanların yani sadık olanların tarafı, rengi ne olursa olsun fark
etmez, hain olmayanlar arasında da liyakat ve ehliyettir önemli olan. Ama biz
işte bunu bir türlü beceremiyoruz. Ve hep buradan kaybediyoruz. Oysa bunu bir
becerebilsek, gönüller bir olacak ve bir olan gönüllerle vahdet tahakkuk edecek.
Bunu başaran ebedi egemen olacak, millette gerçek hürriyetine ve kudretine
kavuşacak. Kısır kavgalar son bulacak. Şeytanın çocukları ve maşaları
kaybedecek, bu milletin çocukları ve kendilerine layık olan öncüleri kazanacak.
Elbette ileri düzeyde ümmet ve insanlık kazanacak. Keşke biraz yüreğimizin
sesini dinleyebilsek ve keşke tüm samimiyetimizle dinleyebilsek. Filhakika zor olan hiçbir şey yok ama biz
içimizde yeniğiz, nefsimize yeniğiz.
Bu dünyada her şey insana bağlı! Nasıl bağlı? İnsan,
gerçekten garip, acayip bir canlı. Canlı, çünkü tepki veriyor! Sanki bir
gövdeye gizlenmiş iki kişi var bir insanda. Ve bu iki kişi, aynı gövdede bir
biriyle çatışma halinde gibi. Hakikaten insan tek bir insan değil, içinde biri
daha var zahiri insandan öte. Çözmek sonsuz zor ama gerçekten zor. Kolay gibi
gelebilir ama öyle değil. Gerçekten öyle değil, zira çözmeye çalıştıkça
derinliğinde kaybolur gibi oluyorsun. Gözlemledikçe hayretler içinde bırakıyor
seni. Ki, en başta kendisi kendisini şaşırtıyor. Gözlemleyen gözün kendisi
başlı başına şayan-ı hayret! Sonsuz duygularla, düşüncelerle lebalep.
Duygularının ve düşüncelerinin çoğu da çok çabuk değişebilen biri. Bu bile
başlı başına garip bir durum. Her şey bir anda olup bitiyor. Tüm tezatları
bünyesinde barındıran bir muamma. Nasıl yaşıyor bu tezatlarla? İnsanın aklı
var, iradesi var, tercih etme yetisi var. Aklı var gerçekten; düşünebilmesi,
düşündüğünü düşünürken duyumsayabilmesi, iyiyi kötüyü tefrik edebilmesi, iyi
kötü derken bile ne demek şimdi bu diyebilmesi ve sorularıyla, sorgulamalarıyla
bunun çözümlemesini yapmaya tevessül etmesi, yaşamını idame ettirebilmesi yani
canlılığını koruması için muhtelif yolları denemesi, yolunu bulabilmesi,
tanıyor olması vs. neyle izah edilebilir yoksa? Ya da akıl nedir? İradesi var
gerçekten; çünkü çok istediği bir şey için, hiç istemediği şeyleri yapabiliyor,
bunun için direniyor, nefsini zorluyor. Nefsinin çok istediği bir şeyi sağlığı
uğruna terk edebiliyor, zorlansa da yeniden denemiyor yani iradesini kullanıyor
ya da direnme gücü mü, katlanma yetisi mi diyelim? Bilakis iradeyi nasıl tarif
edelim? Tercih etme yetisi gerçekten var; çünkü önünde binlerce yol var ve
birini hür iradesiyle tercih edebiliyor, seçiyor yani ve yaşıyor seçimini, bunu
hissederek, farkında olarak yapıyor. İnsan, yetilerini, mümeyyiz vasıflarını ne
yönde kullanırsa karşısına o yönde bir dünya çıktığını görüyor. Yani dünyaya
etkide bulunuyor ve bunu hissediyor. Tepkisiz duruyorsa dünyada kayboluyor,
dünya duruyor ama kendisi kayboluyor. Çünkü tepkisiz insan tepki veren bir şey
karşısında yitiktir, kayıptır ve mümeyyiz vasıflarını kaybetmiştir. İnsan nasıl
duruyorsa dünyada öyle duruyor. İnsanın kendine ve dünyaya dokunuşları çok
önemli. İnsan değiştiği zaman dünyada değişiyor. İnsan yetilerini kullanırsa
değişiyor ve dünyayı değiştiriyor ya da dünyanın değişimine etki de bulunuyor.
Tabi bu, insanın ne yönde değiştiğiyle alakalı, çünkü dünyanın ne yönde
değişeceği, insanın ne yönde değiştiğine merbuttur. Tabi bu meyanda dünya da
insanı değiştirebiliyor. Elbette bu, insan canlılığını koruyorsa kabil oluyor.
İnsan ya da dünya, değiştiği zamanda gerçekten değişiyor, sadece bir dokunuş
kifayet ediyor buna. Sanki insan hazırmış gibi! Ve dünya bunun için dönüyormuş
gibi! Bir kıvılcım bekliyormuş gibi her şey bir anda olup bitiveriyor sanki. Bu
kıvılcımı yaratanda insanın kendisi. Haddizatında dünya düzeni dediğimiz bile
tek bir insanın düzeniymiş gibi geliyor insana. Niye? Çünkü insanın düzeni
değiştiği zaman değişiyor dünyanın düzeni de. İnsanın karar verebilmesi önemli
her şey için. Aklını ne zaman, niçin kullanacak yoksa? Kendi değişimi içinde,
dünyanın değişimi içinde karar verebilmesi gerekli ilk başta. Karar verebilmesi
için aklını kullanması iktiza ediyor, aldığı kararı icra edebilmesi için
iradesini kullanması iktiza ediyor, iradesini hangi yönde kullanacağını
bilebilmesi içinde tercihini yapması iktiza ediyor. İnsanın kendini bulması,
bilmesi, tanıması, anlaması iktiza ediyor. Bu kabil olmayınca hiçbir şey kabil
olmuyor. İşte her şey insana böyle bağlı!
Anlamamız lazım! Anlamadan olmaz. Hadi olsun! Olsaydı
olurduk zira. Olması için, olmak için anlamak gerek. Ama anlamıyoruz. Çünkü tanımıyoruz. Anlamak için tanımak
gerek. Tanımadığın şeyi nasıl anlarsın ki? Tanıman için bir şekilde ilişki
kurman, iletişime geçmen, dokunman, hissetmen gerek. Bir de samimi olman gerek
elbette ki. Samimiyetsizliğimiz, en büyük handikapımız. Uzaktan olmaz hiçbir
şey. Uzaktan düşmanlık doğuyor ancak. Ya da kör cehalet! Düşman haddizatında
cahildir. Cahil olmayan düşmanda şeytanın ta kendisidir. Ama ikisini de
tanıyarak, tanıyıp anlayarak fark edebilirsin. Bilakis ölürsün. Ölmemek için
olman gerek. Nasıl olunur? Tanıyarak, anlayarak. Bedeni uzaktan temaşa eylemek,
tanımak, anlamak anlamına gelmez. Biz böyle tanımaya, anlamaya çalışıyoruz
işte. Niye ışığı yakalayamıyoruz? Çünkü kaynağa uzağız. Kaynağı hissedebilsen,
ona dokunabilsen ışık yanacak zaten ve sen karanlıkta kalmayacaksın,
karanlıktan aydınlığa düşman olmayacaksın. İnsan kendine bile düşman! Ne
kendini tanıyor insan ne de tanıyor tek bir düşmanını bile. Ne kendi kitabını
anlamış ne de anlamak için tanımaya çalışmış düşmanın kitabını. Böylece
olamamış ama ölmemişte, velakin düşmüş ve sünüyor. Kalkması lazım! Nasıl
kalkacak? Tanımamış, bilmemiş, anlamamış insan nasıl kalksın? Kolay kalkan yine
düşer. Bu sefer kalkamaz hiçbir zaman. Öyleyse kendisi kalkması lazım. Çünkü
kalkmayanı kaldıran el, bir gün gelir kaldırdığı gibi yine düşürür ama
kalkmamacasına. Hazin son! Sonu sevmez insan ama son, bulacak onu. Sonu bulduğu
zaman o, anlayacak aslında hep sonda olduğunu. Çünkü ilkten hep korktu o.
Kafasındakinden, kalbindekinden korktuğu için ilk olamadı hiçbir zaman. Oysa
kafasında ki ve kalbinde ki, korkunun düşmanıydı ama o tanımaktan anlamaktan
korktu onu. Böylece hazin sonlar buldu onu!
Varsın! Hissediyorsun değil mi? Varlığına dokunuyorsun.
Varlığın sana dokunuyor. Aslında var değilsin de varsın olsan da varsın.
Gövdenin isteğine direnmezsin ki! İstediğin için varoluş kavgası verirsin. Niye
istediğini bilmesen de verirsin. Çünkü isteyen senden içre sendir. Var olursun,
varolmak için verdikçe kavganı. Kimseye kulak asmak zorunda değilsin. Kimsenin
seni duymasına da gerek yok, sen seni duy yeter ki. Çünkü sen seni duydukça
kavganı vermeye devam edebilirsin. Yalnızda kalabilirsin, var olabilirsin,
yaşayabilirsin. Kavganı kimseyle vermek zorunda değilsin. Gerçek kavga benle
benin kavgasıdır ve bu kavga yalnız yapılan bir kavgadır. Zaten kim anlar ki
seni, sen kimlerden olmadıkça? Bağımlı olmak, ait olmak zorunda değilsin. Ait
olduğun an kaybolduğun andır. Aidiyet kaybolmaktır aitlerin kalabalığında.
Senin ait olduğun tek bir şey olmalı: Hakikat! Sen hakikate ait oldukça da,
hakikatten kopan herkesten ayrı olacaksın. Kader! Bunu kaldırabileceksen bu
yola koyulacaksın. Hakikati sevmezler! Seveni görmedim ömrüm boyunca. Hakikat,
aidiyetin zıttıdır. Hakikat her zaman yalnızdır. Sen hakikatin türküsünü söyle,
dinleyen dinler, dinlemeyen kendi gürültüsünde boğulur gider. Zaten dinlemezler
ki hakikatin türküsünü. Çünkü o türkü gönül tellerini sızlatır. O türkü gönül
ayırmaz, her gönüle girebilir, gönüller müsaade ettikçe. Hakikat herkesin gönül
evine uğrar ama herkes, herkesin evine uğrayan hakikate gönül veremez. İşte bu
sebeple de sevilmez. Hakikat sınır çizmez, sınırları yok eder. Aidiyeti sevmez
hakikat, çünkü kimseye ait olamaz, olduğu an kaybolur. Ama herkes kendisine ait
olsun der. Hakikat, ait olduğu zaman bozulur, pörsür, çürür ve yalan olur!
Hakikat yontulmaz ama yontar. Fakat herkes hakikatin kendisinden yana
yontulmasını ister, hakikatçe yontulmasını isteyeceğine. Hakikatin yontmadığı
odundur. Odunu yakarsınız. Zaten hakikat tarafından yontulmayan da yanacaktır.
Hakikatten korktuğumuz için yalnızlıktan da korkuyoruz ve ille ait olmak
zorunda hissediyoruz. Ait olunca da hakikatten tamamen kopuyoruz. Son durak;
hakikate düşmanlık!
Hakikatten korkmak insanlıktan kopmaktır! Hakikatten
korkanın sonu bataklığa saplanıp kalmaktır. Hakikatten korkan tiksinti
vericidir. Yalan olabilirsin! İşte sana ne mutlu, hakikat senin yalan olduğunu
ortaya koydu ve sen hakikat olmakla bahtiyar olacaksın, daha ne istiyorsun?
Bildiklerinin, inandıklarının yalan olması ayıp değil ki, senin hakikati
öğrenmemekte ısrar etmendir ayıp olan. Aslında bildiklerinin, inandıklarının
kendi içinde yalan olduğunu biliyorsun ama hakikat bunu yüzüne vurduğu için
utanıyorsun. Hakikatten utanılır mı hiç? Ama yalan olmandan utanmıyorsun hiç?
Bırak vursunlar hakikati, hakikat ölmez ki. Sen hakikatin hakikatli vuruşunu
bekle! Geçelim! İnsan değişir, hayat değişir, dünya değişir. Zaman, mekân,
koşul, muayyen dinamikleridir değişimin. Şeytan her an pusudadır. Her şeyi
ayarlamak için didinir durur sessizce. Her şeyi de bir şeye iliştirir ve o şeyi
de ellerine alır. Yavruları dağılmıştır yeryüzünün her bir köşesine. Her bir
yavrusunu farklı renge boyamıştır ve birkaç mevhumda öğretmiştir her birine.
Diller farklı, renkler farklı, yüzler farklıdır. Her birinin birileri vardır.
Birini ele geçirdiği zaman birinin birilerini de kontrol etmeyi başaracaktır.
Yavrularına ayrı yerlerde olsalar da birlik olunması gereken zamanlarda
birbirilerini bulmaları gerektiği ve nasıl bulacakları öğretilmiştir. Aynı
zamanda birbirlerine karşı kavga verebilecekleri de söylenmiştir, bu düşmanı
tuzağa çekmek içindir. Düşmanın kollarının yana düşmesi için parçalanması
gerekmektedir, bu yüzden de düşmanın çocuklarını ele geçirmelidir. Bu sebeple
şeytan, düşmanı olan insanı her zaman ele geçirmek için kavga vermiştir, elan
da vermektedir, badema da verecektir. Çünkü şeytan, müsaade edilendir! Şeytan
renklerine büründüğü insançocuklarının saflarına sızar ve sızdığı her safın
rengini alır. Bulunduğu saflardan, bulunduğu diğer saflara ateş eder
mütemadiyen. O saflarda bulunan insançocukları bunu kolay kolay idrak
edemezler. Zannederler ki ateş eden bizdendir ve düşmanımıza ateş etmektedir.
Ateş edilende sanır ki, ateş eden bizdendir. Oysa bu büyük tezgâhtır, safları
iyice tefrik etmek için ve büyük safı çökertmek için. Hakikate uzak olan
insançocukları bunu bir türlü fehmedemezler. Saflara sızan şeytanın çocukları büyük
şeytanın müzaheretiyle kendi safına güç eklemek ister, bulunduğu safta güçlü
olmak ve safını yönlendirme yetkisine sahip olabilmek için. Aynı zamanda da
bulunduğu safı bir taraftan da güçsüz düşürmek ister. Güç kendisinin gizli
egemen olduğu saflar arasında dolansın dursun diye. Bulunduğu her safı tahrif
ve tahrip eder. Yol işaretlerini kaybettirir, sızdığı safın. Hakikatten
kopartır. Çünkü yerini ebedi garantilemek ister. Şeytan eski yeni kavgası
çıkartır. Sürekli güç dönüşümü sağlar, insanın alıklığı sebep oluyor buna.
Görüngüler değişiyor münhasıran, öz değil. Yani her durumda baki kalan şeytanın
imparatorluğu oluyor. İşte son verilmesi gereken durum budur, insan tarafından.
Ama insan, insan mı? Her dönüşümde, şeytanın imparatorluğunun sarsıldığı sanılıyor.
Bu algıyı da çok derinden oluşturuyor. Bazen kendisini taşlatıyor. Fakat
yürekten taşlayamadık hiç, şeytanı. Her döngü de oluyor bu. En arka da duran
büyük şeytan, bu durumda çocuklarının kendilerini kontrol etmelerini, açık
etmemelerini ve ortalığı dağıtmamalarını istiyor. Çünkü her döngü çarkını
döndürmeye devam edecektir ama deşifre olursa çarka çomak sokulacaktır. Bu da
menfaatlere darbedir. İnsançocuklarının sömürüsünün nihayet bulmasıdır. Her
safını, o safa düşman üreterek varlık sahnesinde rol almasını sağlıyor. Bu
tuzağı herkes yiyor. Hakikatin tuzağına düşen olmayınca, yalan nice alıkları
kendi tuzağına düşüyor. Gelenle gelecek olan, gelen gelmeden pay ediliyor.
Yeniden alınasıya kadar, yeniden gelecek olanla. Gelen gelir, giden gider, değişen
nedir? Altın aynı kalır. Aynı kollara takılır her döngüde. Çünkü böyle gelmiş.
İnsan uyuduğu ve sustuğu müddetçe de böyle gidecek. Yüz değişir öz değişmez.
Sanırız ki, yüz değişince öz de değişmiştir. İlk adım kararsızlık içerir.
Gittikçe de olağan hal alır ve karar doğmaz. Sanılır ki, şeytanın döven çocuğu
yeniktir. Aldanır insan! Alışkanlık bazen yok oldu sanırız, oysa o içimize
sinmiştir ve çıkmaz ama biz çıkıp gitti diye düşünürüz. Biz bizle dövüşmeyiz
aslında, bizi bizle dövüştüren bizim içimize sızmış şeytanın çocuklarıdır. Öz
değişmeyince bedenin değişmesi neyi ifade eder? Beden değişir ve bedenin
hareketleri değişir sadece. Ama egemen olan yine aynı bedendir. Oysa ruhun
değişmesi iktiza eder. Biz içimizden şeytanı atıp biz bize kalmadıkça, biz asla
bizim için var olamayız. Şeytanı içimizden atalım, saflarımız temizlenecektir
ve her şey sahici olacaktır. İşte o zaman döngüler bile anlam kesbedecek ve
sahici olacaktır. Mahrumiyet galibiyete dönüştüğü zaman tüm mahrumiyetler
unutulur ve tedricen acılar gömülünce, öz terkedilir olur. Şeytan hep perde
ardında iş görür. Perde örter. Perdeyi indir de gör sen. Bu oyun eldeki
kaybolmaya yüz tutasıya kadar sürer. İnsan tam uyanacakken yeni oyun sahne
alır. Yani insanın uyanmasına hiçbir zaman imkân tanınmaz. İnsanda hakikate
sırtını dönünce uyanması mümkün olmaz. Giden gider, gelen bunu bilir ve hep
beklemektedir zaten. İşaret beklenir hep! Şeytan sızdığı tüm safların yanında
bir de ateşli çocuklar tutar. Zira müesses nizamların döngüsü diye bir şey
kabil olmazdı. Çünkü onların ateşlenmesiyle kaos olur. Kaosla da kozmos sona
erer. Şeytan kozmosu ve vahdeti asla sevmez. Bu yüzden de kaos ve tefrika
peşindedir mütemadiyen. Her sızdığı safı hem kendi içinde hem de karşı saflarla
iyice ayrıştırmak için kavga verir zımnen. Şeytanı saflarımızdan atalım ve
saflarımızı sıklaştıralım! İşte o zaman gerçek zafer bizimdir. Suçlu şeytan
değil insandır!