Nevzat DAĞLI
Yeteneği
sınırlı, başarısı hiç yoktur,
Lâkin adam çok şanslı, başında hep taç kalır.
Yiğitlere sadisttir, yalakası pek çoktur,
Maskesi değişse de elinde kırbaç kalır.
Yaşı
yetmişi geçti, aynen böyleydi dün de,
Karakteri egoist, hırsı aklın önünde.
Koltuk tabut ister bu korkarım öldüğünde,
Gözü toprakla doyar, ruhu yine aç kalır.
Ünün
peşinde adam, farkında değil unun,
Uçkuru gevşek malûm, adı zampara bunun.
Umurunda değildir çok rezil olduğunun,
Biz buna arsız desek, üstümüzde suç kalır.
Kimine
iticidir, kimine göre câzip,
Ne zaman yenik düşse kurar hemen bir hizip.
Yeteneksiz, yol bulur bunun ardında gezip,
Câmi versen bunlara geriye bir haç kalır.
Solcuyum
diyor ama, solun başına belâ.
Sistem nerden paslansa atıyor hemen cilâ;
Muktedire desteğe devam ediyor hâlâ,
Muhalefet bu yüzden temelde kerpiç kalır.
Yangından
mal kaçırır, selden kütükler kapar,
Eleştiri gelirse kulak arkası yapar.
Akil geçinir fakat cahiller gibi sapar,
Maskesi indirilse ne saygı, ne güç kalır.
Tavrı
anlaşılmıyor kime dik, kime yatık,
Kimlere esir olmuş, hangi çamura batık;
Ne kuş oldu ne deve, bu acayip yaratık,
Belini doğrultsa da, sırtında hörgüç kalır.
Ortaya
çıkacakmış, saklanıyormuş meğer,
Meydanlar helal olsun, gez dolaş yüce değer!
Hala inanan varsa sözlerinize eğer,
Bir daha tren kaçar, yetişemez geç kalır.
Nevzat’ım,
böylesine fazla söze gerek yok,
Doldurmalı çukura fakat elde kürek yok.
Çadırı dik tutacak güvenli bir direk yok,
Sağlam direk bulunsa bu yanında hiç kalır.
Halk Ozanı Karamanlı Nevzat