Bir eleştiriyle karşılaştığımızda ilk işimiz ne?
Savunmaya geçmek!
Ne münasebet… O tenkit ettiğin eksiklik bende, benim iş yerimde ne arar? Sensin o!
Savunmaya geçmek, elbette, en tabii hakkınız…
Yalnız savunmaya hazırlanırken, bir saniye durun! Bir düşünün… Acaba, eleştirinin haklı bir yanı olabilir mi?
x x x
Farz edin ki herkes sizi övüyor… Hatta göklere çıkarıyor… Veya yaptığınız işler konusunda kimse hiçbir tepki göstermiyor, hiç ses çıkarmıyor!
Ne düşünürsünüz?
Bu işte iyiyim… Hatta mükemmelim, böyle devam etmeliyim… Hiçbir değişikliğe, hiçbir gelişmeye ihtiyacım yok!
Oysa mükemmel olmanız, hiçbir eksiğinizin, yanlışınızın olmaması mümkün mü?
Eksiğimizi, unuttuğumuzu, yanlışımızı bize eleştiri gösterir.
Sadece eleştirilirsek, eleştiriye açık olursak, eleştireni dinlersek kendimizi “geliştirme” imkânı bulabiliriz.
On yıl kadar önceki bir yazımın başlığı şöyleydi: “Eleştiri Aynadır”!
Hayır, eleştiri aynadan çok daha öte, çok daha kıymetli bir nesne!
Bir büyük nimet!
Eğer biri sizi eleştiriyorsa, bir eksiğinizi, görmediğiniz bir aksaklığı, yanlışlığı dile getiriyorsa o sizin çok samimi bir dostunuzdur. Ona sımsıkı sarılın. Onun kıymetini bilin. Çünkü onun sayesinde eksikliklerinizi, yanlışlarınızı, ihmallerinizi görüp düzeltebilirsiniz. Onun sayesinde gelişebilir, ilerleyebilirsiniz.
Eleştiri olmazsa, hiçbir değişme ve gelişme ihtiyacı da duymayız.
Değişip-gelişmezsek yerimizde sayarız…
Tabii dünya değişip-gelişirken yerinde sayan geri kalmış, geri gitmiş olur.
Eleştiri çok çok çok büyük bir nimettir.
Beni her konuda eleştirenlere şükran duyuyorum.
Var olsunlar.