Bakınız, din, filhakika hayatın bizatihi kendisidir. Zaten din, hayatın içinden doğmuştur; bu yüzden de insan, dinle hayat bulmuştur. Ama kuşkusuz dinle de uyutulmuştur. Çünkü şeytan, biteviye, insanı Allah ile aldatma yoluna gitmiştir ve bunu kotarmıştır da, dinin insanda ki tesir edici kuvvetini suiistimal ederek. Dindardır deriz ve her türlü yalanı yeriz, oysa insan olarak aklı olan varlıklarız ve dindar olsa bile onun kulu, kölesi olmak, her dediğine eyvallah etmek zorunda değiliz, zira her bir insançocuğu olarak özeliz ve benzersiziz (((ki dindar kim? Toplum tüm kesimleriyle kahir ekseriyetle dinci ile lebaleptir, zira dini tecime vasıtası olarak görmektedir, yüreği yeten çıksın meydana ve yalan desin))). Eğer bunu yaparsakta masum olamayız (((yani birilerine dindardır diyerek ve her türlü herzesini yiyerek eyvallah edersek))). Din, güya kulları Allah’a ulaştırmak ve yakınlaştırmak adına kullanılmıştır, böyle bir girişimde kula kullukla sonlanmıştır. Oysa Allah ile kulun arasına kimse giremez, çünkü böyle bir bağ aracı kabul etmez. Zira din, Allah’ın kulları için intihap eylediği ve inananlar için yaşam ilkelerini tazammum eden bir olgudur, sistemdir (((devlet sitemi değil))). Din, hiçbir zaman din devleti önermez. Mühim olan devletin adalet devleti olmasıdır, zira devletin dini adalettir. Devletin adaleti yoksa, devlet dinsizdir. Dine göre Allah kullarına yakındır ve kullarını Kendine yakınlaştırmak için aracı kabul etmez. Lütfen düşününüz; Allah, niye, her daim, ‘’onlar sorarlar’’ dedikten sonra Peygambere ‘’onlara de ki’’ diye buyurur da, ‘’Sana Benden sorarlarsa’’ derken ‘’de ki’’ diye buyurmadan ‘’Ben onlara yakınım’’ diyerek cevap verir (((Kullarım, Sana Beni sorarlarsa, bilsinler ki Ben, muhakkak onlara çok yakınım.))) ve Peygamberi bile aracı kılmaz? Her durumda Peygamberi aracı kılarken, Kendisi ile kulları arasında ki bağı göstermek için Peygamberi bile aradan çekmektedir. Öyleyse durum böyleyse Allah’a ulaşmak için niçin bir kulu aracı kılıyoruz ve tedricen o kulun kulu, kuklası, kölesi haline geliyoruz? Oysa din, istediğimiz takdirde kendimizin de yaşayabileceğimiz bir şeydir, birilerinin hırslarına, nefsi arzularına mülaki olmaları için bizi vesile kılarak o birilerinin hırslarına, arzularına ulaşmalarını sağlayacağımız bir şey değildir. Dağda ki çobanın bile anlayacağı günlük bir dili vardır dinin. Din, anlatmak ve dünya nimetlerine erişmek için değildir, bilakis yaşamak içindir ama her devirde dünya nimetlerine erişmek için kullanılmıştır yani tecime aracı kılınmıştır yani paraya satılmıştır. Mütemadiyen anlatıyoruz, yazıyoruz, çiziyoruz, kallavi laflar ediyoruz, kallavi çözüm önerileri sunuyoruz. Sorunları tespit ederken kendimiz sorun olmamalıyız. Anlatırken, yazarken, çizerken, iri laflar ederken ve görkemli çözüm önerileri sunarken, eğer ki sorun olmaya ve sorun üretmeye devam ediyorsak şayet, yaptıklarımızın hiçbir anlam ifade etmediğini, asla çare olmayacağını bilmeliyiz. Zira bir yandan sorun olurken, diğer yandan çözüm üretmek beyhude gayrettir, hatta naçizane fikrimce iflah olmaz bir münafıklıktır böyle bir şey. Ki, bugün İslam toplumlarına egemen olan şey; maalesef münafıkça bir yaşamdır. Dini doğru yaşamıyorsak sorunları tespit etmek ve çözüm önerileri ortaya koymak hiçbir işe yaramaz. Biz, dinin münhasıran anlatmak için olduğunu sanıyoruz ve ona göre bir yaşam kuruyoruz, sonra da zuhur eden olaylardan nedamet duyuyoruz ve sözde çözüm önerileri sunuyoruz. Dini yaşamıyoruz ve üstelik bozuyoruz, sonra da tutuyoruz sahtekârca çözüm önerileri ortaya koyuyoruz. Dini, kendi inhisarımıza almaya çalıştıkça ve dinle kazanmaya alıştıkça, dinin insanlığa kurtuluş sunmasını, insanlığında dinle kurtuluşa ereceğini sanmasını düşünemeyiz. İnsançocuğunun başına ne gelirse, kendi elleriyle işledikleri yüzünden gelmektedir ama insançocuğu sanır ki kendisi pir-ü paktır, bigünahtır. Gerçek şu ki; insan ahmaktır! Aklınızı ve ruhunuzu özgürleştiriniz!

YORUMLAR