Bizler, bireyler ve toplum olarak, yaptıklarıyla ve söyledikleriyle, ortaya koyduğu davranışlarla, her daim alnında utanç lekesi ile yaşayan bireyleriz ve toplumuz. Belki farkında değilizdir ama ne acıdır ki böyleyiz. Çünkü yaptığını, söylediğini, davranışını insanlık çizgisi üzerinde ve muayyen bir ahlak umdesi temelinde ortaya koyan ve otokontrole tabi tutan bireyler ve toplum değiliz. Bu badema da böyle sürüp gidecek. Biz kolay kolay akıllanmayız! Yapacağız ve söyleyeceğiz, davranışlar sergileyeceğiz, aşağılık çıkarlarımız, ucuz ve bencil hesaplarımız için, ardından da çıkarlarımız ve hesaplarımız bittiği zaman utanç duyacağız, utanç duyarken ve bunu ifade ederken bile yine alnımıza utanç lekesi yapışacak. Yaptıklarımız, söylediklerimiz ve davranışlarımız da peşimizi hiçbir zaman bırakmayacak. Bugün bir benzerimize karşı yaptıklarımızdan, söylediklerimizden, sergilediğimiz davranışlarımızdan yarın utanç duyacağız. Mutlaka duyacağız. Çünkü yaptığımızı, söylediğimizi, ortaya koyduğumuz davranışımızı özgür irademizle, bilinçle, şuurla, farkındalıkla, hakikat temelinde yapmıyoruz, söylemiyoruz, ortaya koymuyoruz. Münhasıran bencil çıkarlarımız için yapıyor, söylüyor, ona göre davranıyoruz. Dahası taptıklarımızın dikte ettikleri minvalde yapıyoruz tüm bunları, onların çıkarları uğruna yapıyoruz yoksa gerçekten olan bir şeye karşı değil. Biz, millet olmayı becerememiş bir toplumuz ve o toplumun ilkel kalmış, beşer düzeyinden ileriye gidememiş üyeleriyiz. Yani kim inkâr edebilir, bugün sırf birilerinin bencil çıkarları uğruna damgaladıkları insanları bizimde damgalamadığımızı? Başkalarının hesapları görülsün diye, başkaları çıkarlarına ulaşsın diye, alnımıza utanç lekesini çıkmayacak şekilde hatta o lekeyle ölecek şekilde yapıştırıyoruz. Muayyen bir yaşam disiplinine malik değiliz ve olabilecek kalibrede de değiliz. Maalesef ama maalesef gerçek ölümsüzdür, öldürülemezdir.

YORUMLAR