Söyleyene değil söylenilene bakınız. Bir sözü farklı fikirden ya da kendinizden küçük biri söylüyor diyerek görmezlikten gelemezsiniz. Eğer bu durumda duyarsız kalırsanız kaybeden siz olursunuz karşıdaki değil... Ayrıca kitapların toplayıcısı değil okuyucusu olun...

                 

Ne biçim bir hayat bu? Hep aynı hareketler... Yeknesak bir yaşam... Mükerrer kelimeler... Anlamsız ve boş cümleler... Biteviye değişime uğrayan teknoloji haricinde bir tekamül yok... İlginç, meçhul ve garip bir hayatın mahkumlarıyız... Zamanın ve zeminin tutsağıyız... Ne yapacağız şimdi?.. Çok feci bir kıskacın içindeyiz...

                 

Şu ebedi adalet ve hürriyetin sözcülüğüne soyunmuş Komünizm, bin bir gece masalları gibi bin bir gece ideolojisi sanki. Elastiki bir kavram. Ona dair söz söylemek adına açılan her ağızdan farklı bir tanım fışkırıyor. Ne acayip değil mi? Bu durumda her tanımın bir adaleti ve hürriyeti olmuyor mu? Hangisine inanacağız? Tek ve gerçek adaletli ve hakiki hürriyetli bir şey yok mu? Var: İslâm.
                  

Düşle gerçek arasında keskin ayrım vardır. Birinde sonsuzluğa hükmederken, diğerinde sınırların mahkumu olursun. Birinin bağlayıcılığı vardır, diğerinde bütün bir alem senindir.

                 

Hayat, insanı yalnızlığa, derin düşüncelere ve belirsizliğe sürüklüyor. Bütün zevkleri zehir ediyor. Kesinlikle muhakkak bir saadet sunmuyor.

                 

Yönetenlere zalimane hükmetme ve kibirli davranma hakkını veren, onları layık olmadıkları iltifatlara ve sitayişlere boğan yönetilen topluluklardır.
                 

Yüksek dozda duygusal boyutu olan  ve metafizik bir muhtevaya haiz olan her şey insanın iç dünyasında makes bulur ve derin etki bırakır.

                 

                 

Hayatın her alanında amansız ve sessiz bir mücadele var. Herkesin hedefi zirveler ve en iyi olmak. Anlam; anlamsızlığın, hızın ve güçlü olmanın kurbanı olmuş. Bu sessizlik, görünmeyen sürat çıldırtıyor.
                 

Düşünceler ve duygular, dile bir anda geliverse de, kağıda ulaşıncaya kadar kayba uğraması kaçınılmaz oluyor. Böylelikle manalı ve derin mülahazalar bilinmezliğin tutsağı oluyor çaresiz.

                 

İnsanlar; kimi asık suratlı, kimi sevecen, neşeli kimileri, birazı gergin, kimisi de bezgin. Şu insanlar düşünmekten ne kadar sıkılıyorlar. Bu hallerinden belli.  

 

                 

Zaman akıp gidiyor... Olabildiğince süratli... Ve tükenip yok oluyor her şey ağır ağır... Biz bakmakla yetiniyoruz... Hiçbir duruma müdahil olmadan yaşayıp gidiyoruz... Ve tekrar aynılığa mukadime yapıyoruz... Aynı yeknesaklığa yani... Gece yatağına çekilen insanlar, şafağın sökmesiyle dökülüveriyor kalabalık sokak denizine...

                 

Hakikat yolunda yürümek insanlara monoton bir hayat sürmek olarak görülmüş ve insanların muhtelif fikri teoriler üretmelerinin muharriki olmuş bu durum. Bu farklılık onları içinde bulundukları bunalımdan uzaklaştırdıysa bile hakikate yabancılaşmalarını intaç etmiştir ve asıl bu durum vahimdir. Bu yüzden hakikatle inatlaşmak netameli bir durumdur.

                 

Bugün kendini, neye malik olduğunu, ne yapacağını ve niçin yapacağını bilmeyen, bu yüzdende bilinmedik sularda yüzmeye mahkum olan bir bunalım çağı nesliyle karşı karşıyayız.

 

Tarih: 23.12.2008 Okunma: 636

YORUMLAR