Biz okumuyoruz ve düşünmüyoruz ey insançocukları! Bizim en büyük nakısamız ve kusurumuz budur. Meseleyi vuzuha kavuşturmalıyız ve hastalığı teşhis etmeliyiz ki, tedavisi kabil olabilsin ve ilaç bulunabilsin hastalığımıza. Bitevi reculiyet gösterisi yapabiliyoruz ama bir türlü akıl gösterisi yapamıyoruz. Çünkü biz hamasetle ömür tüketmişiz, aklını kullananların ise ürettiklerini. Velakin dünya da kuru cesaretle ve boş hamasetle yürümüyor, akıl olmayınca cesaret anlamsız, hamaset faydasız kalıyor. Artık öyle bir zaman geliyor ki, silahlar bile kifayetsiz kalıyor, ki elan yaşıyoruz bu gerçekliği, velakin hala ders almıyoruz inanın. Çünkü akıldan korkuyoruz. Cehaletten besleniyoruz biz. Halkı bile cahil bırakmak için elimizden geleni ardımıza koymuyoruz. Üstelikte ilime, bilime en büyük değeri veren yüce kutsallar tavassutu ile cahil bırakıyoruz insançocuklarını. Yemin ediyorum gerçektir bu. Ki, halkın cehaletinden kazandığımız bunun en büyük hüccetidir. Çünkü okuyan, bilen, anlayan insanları kandıramayacağımızı, aldatamayacağımızı, onlara yalanlarımızı yutturmayacağımızı çok iyi biliyoruz. Söyleyin bana, bu toplum gerçekten aklını kullansaydı, kendisi üzerinden kazananlara bu kadar boyun eğer, onlara aldanır, kendisinin sömürülmesine sükût eder, ıvır zıvır işlerle iştigal edenlere eyvallah eder miydi? Mesela, bir bütünün küçücük bir cüzü olan, üstelikte bütünden kopmuş olan ve kafası da çürük olan birinin yaptığını bütüne hamletmek ve bu sebeple bütünü tecziye etmek ne kadar zekicedir, bu sizleri sömürmeye alışmış ve sizleri kandırmaya teşne olanların işine gelmez mi? Hala mı kandırılacaksınız? Kendileri kokuşmuş olanlar birilerinin de kokuşmuş olduklarını söylüyorlar, oysa kokuşmuş olan yenilendikten sonra niçin ona kokuşmuş gözüyle bakalım ki ve yeniyken kokuşmuş olana niçin itibar edelim ki? Niye anlayamayan bir toplum olduk? Hiç soruyor muyuz bunu kendi kendimize? Büyükler küçüklere anlamıyorlar diye kızarlar ya kendileri anlıyorlar mı? Vallahi asıl idraksizler kendileridirler. Bahusus literati kesimidir hiçbir şeyden çakmayanlar ve anlamayanlar. Ya bugün aydın bildiklerimiz, âlim bildiklerimiz neyi anlıyorlar ki, zavallı avam anlayacak? Sadece anladığımızı sanıyoruz ama hiçbir şeyden anlamadığımız eylemlerimizde ortaya dökülüveriyor. Ama biz düşünmüyoruz, sadece düşündüğümüzü sanıyoruz, bu yüzden de şeylerden hiçbir şey anlayamıyoruz. Yani Descartes’in dediği gibi düşünüyorum öyleyse varım demiyoruz, Heidegger’in dediği gibi düşündüğümüzü düşünüyoruz yani düşündüğümüzü zannediyoruz. Oysa biz gerçekten düşünmeliyiz artık, çünkü vakit düşünme ve bir yön, yol bulma ve dahi varolma vaktidir. Yarın çok geç olabilir!

YORUMLAR