Dünya denilen şey her daim fikirsizlerin fikir sahiplerine tahakküm ettikleri bir sahne olmuştur ve fikirsizler fikir sahiplerinin gözlerinin içine baka baka tiyatro oynamışlardır ve insançocukları da bunu safça izlemişlerdir. Günü geldiğinde bunun nasıl mümkün olabildiğini örnekleri ile izhar edeceğim Tanrı şahidim olsun. Hayır, sırlı, gizemli bir durum yok, sadece bugün için ifadesi ve izharı kabil olmayan sonsuz basit gerçeklerle, herkesin şahit olduğu ama herkesinde görmezlikten geldiği ya da görmekten korktuğu basit, sıradan gerçekliklerle. Çünkü fikirden yoksun olanların tutundukları yegâne yol ve yöntem tiyatro oynamaktır, mütemadiyen yalan söylemektir. Hatta fikirden yoksun olanlar, bu yoksunluklarını, fikir sahiplerini bir şekilde kokutarak onlara hükmetmekle görünmez kılmaya çalışmışlardır. Yani kaba güç, zavallılığın, sefilliğin, acizliğin örtüsü olmaktadır. İşte bu yüzden dünya denilen şey fikir sahiplerine cehennem, fikirsizlere ve onların dalkavuklarına cennet olmuştur. Fikir sahipleri dünyanın ancak çilesini çekmişlerdir bugüne değin. Çünkü insançocukları hiçbir zaman fikir sahiplerine itibar etmemişler, onları hep yalnız koymuşlar, fikirsizlerin önünde ise secdeye kapanmışlardır. Fikir sahipleri çarmıha gerilirken, giyotine gönderilirken, onları çarmıha gerip, giyotine gönderen fikirsizleri alkışlamışlardır. İşte insanlık bunun bedelini ödemektedir her devirde. Bir türlü gün yüzü görememektedir. Çünkü fikir sahipleri insanlığın huzuruna her diam hakikatle çıkmışlardır ama fikirsizlerin yalanları daha tatlı gelmiştir alık ve bön insanlığa. Fikir zordur; acıya, sabra, direnişe, kavgaya, hakikate davet eder. Fikirsizlik ise; Tanrı ile insanları aldatır, sahte bir cennet vaadiyle avutur, uyutur, uyuşturur ve bu sahtelik gönülleri sarhoş eder. Dünyaya olan inhimakimiz bizleri fikirsizlerin kölesi ve kulu yapar. Hakikatin ağırlığı altında yaşayacağımıza, yalan rüzgârlarının salladığı hayat beşiğinde savrulmak hoşumuza gitmektedir. Acıyı görünce bir iki bağırır sonra duruluruz ve yine aynen devam ederiz değil mi? Oh ne ala memleket. Ondan sonra insanız deriz, onurlu yaşam isteriz ve herkeste bizi insan sanıp onura kavuşturur öyle mi? Çok yazık çok!

YORUMLAR