Gerçekten bu devleti ve milleti anlayamıyorum. Derin şoklar yaşıyorum olan bitenler muvacehesinde. Nasıl böyle olabilir nasıl diyorum kendi kendime. Tanrı şahidim olsun ki vicdan azabı çekiyorum. Her gece; kendimi, bu devleti, bu ülkeyi, bu milleti ve insanlığı sigaya çekiyorum deruni âlemimde, kalbim ağrıyor, beynim zonkluyor yemin ederim. Çünkü yapılan her şey bir birey olarak mutlaka bize de dokunuyor ve bizim hayatımızı da etkiliyor hatta etkisi yarınlara uzanacak. İnanın cevap veremiyorum çok soruya. Ya alenen kendi kendimizle kavga ediyoruz. Yapacağımız çok şeyi yapamıyoruz.  Havadan sudan şeylerle, eften püften sorunlarla, malayani ile iştigal ediyoruz. Ucuz polemiklerle günü kurtarmaya yelteniyoruz. Ama millet için hayati olan şeyleri bir türlü beceremiyoruz. Oysa yapacak çok şeyimiz, yürüyecek uzun yolumuz, gerçekleştirecek projelerimiz var ya da olması icap ediyor ama biz kendi kendimizin ayaklarından asılmakla, birbirimizi düşürmekle, birbirimizi çürütmekle ve kötülemekle iştigaldeyiz. Sonra da üst akıl diye bir heyula ortaya atar, milleti o heyula ile korkutup yönlendirmeye yelteniriz sefilce. Çok basit şeylerle ömür tüketiyoruz. Şok edici işlerde boğuluyoruz. Bize hiçbir faydası olmayan ama büyük zararlar getirecek olan işler yapıyoruz. Fakat ne hikmetse hiçbir zamanda kendimizde suç bulamıyoruz. Çünkü biz toplum olarak havas ve avam takımıyla okumuyoruz, düşünmüyoruz, anlamıyoruz, hissetmiyoruz, günü birlik yaşıyoruz, günümüzü kurtardık mı hiçbir şeyi umursamıyoruz. Böyle bir şey olamaz, yemin ederim olamaz. Tamam, muayyen bir alan içindeyim ve insanca kendi vazifemi ifa etmek gayretindeyim. Becerebildiğim şeyler var, beceremediğim şeyler var. Yaptığım işimi hamdolsun aklımın erdiğince, gücümün yettiğince, gönlümün elverdiğince, dilimin döndüğünce layıkıyla yapmak derdindeyim. Ki, onu da nice zorluklarla yaptığım safi bir hakikattir. Çünkü bu ülkede insanca ve namusluca vazife ifa etmek cehennem ateşinde dans etmek gibi bir şeydir. Velakin büyük buluşlara vesile olacak çalışmalar yapamam mesela. Çünkü ömrümü hasrettiğim bir dünyam var ve o dünyada yapacağımın en iyisini yapma derdindeyim. Ama birileri de bir şeyler yapıyorlarsa müzahir olmaktan da imtina etmem. İşte ne bileyim öne geçecekmiş, daha görünür olacakmış, herkes onu yüceltecekmiş. Bırakayım öyle olsun kardeşim. Kıskanayım mı? Ben yapamıyorsam o yapsın. Çünkü nihayetinde onun yaptığı hepimizin yararına olacak. Yapamıyorsam yapanlara destek olmak insanlık ödevimdir. Maddi manevi ne yapmam gerekiyorsa ve elimden gelen ne ise yapmaktan imtina etmem. Ama böyle olmuyor maalesef, herkes birbirini kıskanıyor, birbirinin başarısına takoz oluyor, birbirinin açığını arıyor ve yine birbirini düşürmek derdine düşüyor ama olan hepimize oluyor. Yazık, günah yemin ederim, böyle olmaz, böyle gitmez, böyle de olmayız!

YORUMLAR