Bu ülke, her devirde enerjisini berhava edecek, içeride yaşayanların birbirilerine olan düşmanlığını pekiştirecek, uhuvveti nakzedecek, barışı katledecek, sevgiyi eritecek, büyük atılımlarına handikap teşkil edecek içe dönük bir sorun üretiyor mutlaka. Çünkü büyük değiliz, büyük düşünemiyor, büyük konuşamıyor, büyük eylemlerde bulunamıyoruz. Ama büyükmüşüz gibi poz vermeyi de seviyoruz. Ve ürettiğimiz yapay sorunlarla iştigal ederken, daha büyük işlere harcayacağımız enerjimiz uçup gidiyor ve bir gün bakıyoruz ki yorgun, bitkin, bitap düşmüşüz, harap olmuşuz, ayağa kalkacak mecalimiz yok. Tazyikatlar muvacehesinde yapacak hiçbir şeyimiz kalmıyor ve dizlerimizin üzerine çöküp kalıyoruz. Sonra da üzerimize basan basana. Ama, her şeyi de, taammüden ürettiğimiz, kendi günahlarımızı silmek ve kendi suçlarımızı örtmek adına ürettiğimiz derin ve üst akla hamlediyoruz. Ve büyük atılımlarımızı böylece hep ertelemiş oluyoruz. Kimse rahatını bozma ve maddiyatını kaybetme pahasına da olsa gerçekleri haykırmıyor, sorunları üretenlerin yüzlerine bir tokat gibi patlatmıyor gerçekleri. Siz ne yapıyorsunuz kardeşim diye kimse sormuyor. Bilakis herkes zımnen münhasıran menfaatleri için sorunları nüksettirme derdine düşüyor. Kaşıyor da kaşıyor sorunları ve yarayı badema kapanmamak üzere açıyor. Zira ürettiğimiz sorun kadar var oluyoruz, varlığımızı baki kılıyoruz. Çünkü bundan besleniyoruz asalaklar gibi.  Bu ülkenin aydınları ve âlimleri ne yaparlar gerçekten anlamak kabil değil. Yazıklar olsun ervahına, tüm kalbimle, bilincimle, benliğimle, ciddiyetimle, samimiyetimle söylüyorum ki; yazıklar olsun. Uhuvveti pekiştirecek, birliği kaim kılacak, barışın türküsünü terennüm ettirecek, muhabbeti çiçeklendirecek olanlar tam tersini yapıyorlar ya da susuyorlar. Hayır, düşmanlık üretmekle, düşmanlıkları nüksettirmekle elimize ne geçecek anlamıyorum. Ki, taammüden de kotarıldığını düşünüyorum böylesi bir ihanetin. Hadi politikacıları anlamak kabil, zira onlar Aristo’nun da söylediği gibi birer fahişeden başka bir şey değiller, çünkü onlar çatışmadan beslenmektedirler ve münhasıran kendi dünyalarının peşinde koşturmaktan başka hiçbir şey yapmamaktadırlar. Ama özellikle ve özellikle âlim geçinenleri, şeyhlik postuna kurulanları vallahi, billahi, tallahi anlamıyorum. Hayır, neyden imtina ediyorlar, neyden korkuyorlar, kaybedecek neyleri olabilir ki? Ha elbette hakikatte kaybedecekleri çok şeyleri var; tenekeden saltanatları, büründükleri postları, torpille aldıkları payeleri. Velakin yine de böylesi düşünceleri varsa, işte o zaman felakettir. Çünkü o vakit dinlerini sorgulamak gibi bir durum tezahür eder ki, arkasını tahmin etmek bile ürperticidir. Vicdan azaplık bir durum maateessüf! Gerçi, kahir ekseriyetinin midesi haramla dolu bir toplum başka ne yapabilirdi ki? Böylesi bir toplum nasıl dinç, diri, iri olabilsin ki, nasıl mecal bulabilsin ki kutsal eylemler için? Bu toplum çürümüş ve kokmuş maateessüf.

YORUMLAR