Vurun ama dinleyin mottosuyla değil söyletmen vurun mottosuyla hareket eden insançocuklarıyız maateessüf. Binaenaleyh, böyle olunca da kimsenin bir şey söylemeye cesareti kalmıyor. Çünkü söyleyen vuruluyor, dinlenilmesi tercih edilmiyor. Zira kafasına değil, yumruğuna ve silahına güvenen zavallı ve acizleriz. Oysa insançocukları, kalpleri ve kafaları aynı olarak halkedilmedi. Herkesin bir kalbi ve kafası ve buradan da herkesin farklı duyguları ve düşünleri var. Öyleyse, farklılıklarımızı hazine bilip, aydınlık yarınlar adına aktive etmemiz iktiza etmektedir. Çünkü hakikatin güneşi de farklı fikirlerin müsademesinden tevlit etmiyor mu? Lütfen öyle değil mi? Velakin bizler tam tersini yapıyoruz. Her şeyi motmot aynılaştırmaya çalışıyoruz, bizden farklı düşüneni yok etmeye yelteniyoruz, böylesi bir müdahalenin doğanın kanunlarına mugayir olduğunu bile bile. Ki, dahası böyle bir şeyin bizleri bir milim bile ileri götürmeyeceğinin farkında olarak. Hatta bizleri götürüp karanlığın tam ortasına bırakıvereceğini bile bile. Gerçi önemli mi, benim yerim sağlam olsun da, isterse dünya yansın değil mi? Belki de bilmiyoruz ve farkında değiliz hiçbir şeyin. Ki, bu daha kuvvetle muhtemel gibi geliyor yapılan edilen her şeyi gözlerimizin önüne getirince. Bir türlü idrak edemedik, asırlarca tekrar edildiği halde; hakikat güneşinin fikirlerin müsademesinden tevlit ettiğini. Belki ilgisi var yok ama söyleyeyim; Uğur Mumcu gibi onurlu ve cesur bir sesi susturdukta daha mı güzel bir dünyaya kavuştuk? İnsanlar konuştukları zaman daha güzel bir dünya yaratmak kabil-i mümkünken, biz güzel bir dünya istemiyoruz kardeşim diyoruz sanki lisan-ı halimizle. Yazık değil mi lütfen? Bizler yarınlarımıza daha güzel, yaşanılabilir, daha aydınlık ve güçlü bir dünya bırakmak zorunda değil miyiz? Ama böyle yaparak ve yaşayarak bunu nasıl becereceğiz? Ki, böyle yaparak düşmanlıktan başka ürettiğimiz hiçbir şey olmuyor yemin ederim, bunu bile görmüyorsak, duyumsamıyorsak yazık bize. Hatta ve hatta bunu hep birlikte yapıyoruz, bir de üstüne yeri geldiğinde her birimiz kendimize göre bir şeylerin bekasından söz ediyoruz. İnsaf ve izan lütfen! Bu dünya ve bizler fanileriz ama arkamızdan bir nesil gelmektedir, kendimiz yanmış olsak bile onlara onların yanmayacağı ama yaşayacağı bir dünya bırakmak zorundayız, eğer insansak ve insanca bir bakışımız varsa tabi.

YORUMLAR