Bizim meselemiz karakter meselesi. Çünkü sağlam bir karaktere sahip değiliz, bir bakış açımız yok, bir fikrimiz yok, bir duruşumuz yok. Birilerinin kuyruğunda alelade yaşayıp gidiyoruz. Kuyruğuna takıldıklarımıza mutlak itaat ediyoruz ve onların her diam bizimle olduklarını, bizim arkamızda duracaklarını sanıyoruz. Yanlışlarını onaylıyoruz ve yaptıkları her şeyin doğru olduğunu söylüyoruz onlara ve böylece hem onları yanlışlarında sürekli kılıyoruz hem de çıkarlarımızı koruma sevdasına kapılıyoruz. Hülasa; şakşakçılık, dalkavukluk, şarlatanlık ediyoruz. Onurumuzu koruyamıyoruz. Dostluk bilmiyoruz, dostlarımıza ve dostluğumuza sahip çıkmıyoruz. İnsanlara hep menfaatimiz için yaklaşıyoruz, menfaatimiz bitince de terk ediyoruz. Eğer onlarla paylaştıklarımız işimize yaracaksa ve birileri bir gün dostlarımızla ilgili bir şeyleri sorma gereği duyacaklarsa hep onlardan bir şeyler almaya çalışıyoruz bir gün onları satıp kendimizi üstün gösterip menfaatlerimize kavuşmak için. Eğer dostlarımız bizim gibi düşünmüyorsa satmak daha da kolay geliyor bize. Ne kadar adice, ahlaksızca, namussuzca ve şerefsizce bir davranış olduğunu da fark edemiyoruz bunun ya da fark ediyoruz ama yapmakta sorun görmüyoruz yani alçalmayı kolayca içselleştirebiliyoruz. İnsanları küçümsüyoruz, kendimizden aşağıda (((gerek makam, gerek şöhret, gerek servet olarak))) bir insan gördük mü onu tahkir ve tezyif edecek kadar aşağılık hale düşüyoruz. Bunu da gerek açıkça, gerekse zımnen yapıyoruz, o insanın hiçbir şeyin farkında olmadığını sanarak. Onlara her şeyi yapmaya, istediğimiz gibi davranmaya hak sahibiyiz diye düşünüyoruz. Kibirliyiz, güçlü olduğumuz zaman her şeye hükmedebileceğimizi sanıyoruz, insanlara tepeden bakıyoruz. Her şeyi kendimize yontuyoruz. Bir yer ediniyoruz, o yerimizi korumak adına her türlü pisliğe katlanıyoruz, hiçbir yanlışa hayır diyemiyoruz. İnsanlara bir merhabayı, selamı çok görüyoruz ama iş lafa gelince de ahkâm kesmekten de geri durmuyoruz. Bakıyorsunuz en kallavi konuşmaları yapanlar, insanları en çok küçümseyenler, onlardan selamı sabahı esirgeyenler oluyorlar. Gerçekten her birimiz insanca durmayı ve yaşamayı bir becerebilsek yani gerçekten karakterli insanlar olabilsek bu dünyada çok şeyin değiştiğini göreceğiz.

YORUMLAR