Çalınan hayatlarımızı umursamıyoruz, nasıl çalındığı üzerinde düşünmüyoruz, bu yüzden de çalan çaldığıyla, çaldıran çaldırdığıyla kalıyor ama kaybeden hep çaldıran oluyor yani olan çaldırana oluyor. Çalanlar çaldıysa bir hikmeti vardır diye bakıyoruz. Ulan böyle bir şeyde hikmet mi aranır dar kafalı sekter? Hiçbir kimsenin ne haddinedir ne de hakkıdır böyle bir şey. Çaldığı kimindir ki de çalmakta haklı olabilmektedir? Böyle diyeceğimize ya vardır işte bir sebebi. Göz göre göre hayatlarımıza kıyılıyor ve biz seyrediyoruz. Köle olmadığımızı, it olmadığımızı ve zincirlere vurulamayacağımızı, vurulsak dahi o zincirleri elbet bir gün paramparça edeceğimizi o kalın kafalara sokmalıyız oysa. Hayatlarımızı çalanları hiçbir zaman affetmemeliyiz, çünkü onları affetmek kendi yüzümüze tükürmektir. Her insançocuğu köleliğe, haklarının gasp edilmesine, iradesine zincir vurulmasına, tercihlerine ipotek konulmasına isyan etmelidir, başkaldırmalıdır. Çendan en basit olan şey her ne ise onu yapmalıdır. Onu bile yapamıyoruz be, mal gibiyiz, yıllarca yaşayacağımız ömür çalınıyor ama biz bir dakikayı bile ömre bedel kılamıyoruz. Çendan buğz etmeyi bile beceremeyenleriz.  Olgularla aldanmaya ve sömürülmeye behemehâl son vermeliyiz. Ya hangi olgu benim hayatımdan, bir yudumluk yaşamak sevincimden daha kıymetli olabilir? Olmaz ya olamaz, böyle bir şey olamaz. Niye bunu anlayamıyoruz? Olguların payidar olması için o olguların benim hayatımın çalınmasına fırsat tanımaması gerekir. Eğer olgular benim hayatımın çalınmasına yol veriyorsa cehennemin dibine kadar yeri var, yerle yeksan olup gitmesi bendenizi zerre alakadar etmez. Ne yani insanca sevinçlerimi olgulara feda edecek kadar ahmak mıyım? Bilakis benim güzel bir yaşama ulaşmam için onlar bana yardımcı olmalıdır. Olmuyorlarsa bir işe de yaramıyorlardır, öyleyse yerleri çöplükten başka bir yer değildir. Bu dünyada ki her şey önce benim varlığım için feda olmalıdır, önce benim varlığımın feda olacağı hiçbir şey yoktur!

YORUMLAR