Her şeyin bir sebebi vardır, her sonuç bir sebebe mebnidir. Geçelim! Şu sözlerimin ve duygularımın; kalbimden beynime yükseldiği, beynimden kalbime indiği, beynimden ve kalbimden dilime, dilimden de yazıya döküldüğü ana dek, ömrümün hiçbir safhasında tek bir insanın hakkını yemedim, yiyebilecek çok imkanım olduğunun da bilinmesini isterim yani zaten öyle bir imkanın yoksa nasıl yiyebilecektin, olsaydı sen de yerdin gibi önyargılı düşünceler oluşmasın ve gerçek bilinsin diye söylüyorum, zira iki farklı durumda değerlendirmeler de farklı olacaktır, imkanın yoksa bu sözü söylemenin hiçbir anlamı olmaz ama imkanın varsa bu sözü söylemenin de bir değeri vardır ve değerlendirmeler de ona göre olacaktır, gücün merkezindesindir ve her şeyi yapabilme, başkalarının haklarını gasp edebilme imkanın vardır ve gasp edersin de ama etmeyebilirsin de velakin hiçbir gücün yoktur, dayanacak direğin yoktur ve hiçbir şey yapmazsın, ki, zaten yapamazsın, işte iki farklı durum da mahiyet olarak çok farklıdır, mühim olan yapabilmen kabilken yapmamaktır, yapabilme imkanın yoksa zaten yapamazsın, bu yüzden yapmadım demenin de hiçbir değeri olmaz; tek bir insana bilerek isteyerek kötülük yapmadım, yapabilecek imkanımın olduğunun da bilinmesini isterim; bilerek istereyekte yani taammüden kötülük yaptığımı da hatırlamıyorum; tek bir insana benim gibi düşünmüyor yahut duygulanmıyor diye zulmetmedim, bunu yapabilecek imkanım da vardı yani bunu gerçekleştirebilecek şekilde hayat içinde bulunuşlarım oldu; başkasının hakkına göz dikmedim, başkasının hakkı bana veriliyorsa da kabul etmedim; tek bir insana iftira atmadım ve hayatını cehenneme çevirmedim; en zor zamanında bile tek bir dostuma yüz çevirmedim, illa onun gibi düşünmek zorunda değildim, zaten dostluk demek motmot aynı düşünmek demek değildir ama ayrı düşünmekte, zor zamanda dosttan yüz çevirmeyi gerektirmez, zaten gerçek dostlukta olanca farklılıklara rağmen bir arada bulunabilmektir ve dostun yanında iç sesinle düşünebilmektir, ki, yanında iç sesinle ve yüksek sesle düşünemediğin kimse de dostun değildir; tüm dostlarımın uzun süreli uzaklıklardan sonra hal hatırlarını da ilk soran bendeniz oldum kahir ekseriyetle; tek bir insanı gammazlamadım, zira bu insanlığa mugayirdi ve hayvanlardan bile aşağı olmaktı, ki, hayvanlarda yerinde özeldi asla aşağılık yaratıklar değildi ama akıl, irade, ihtiyar yönünden hayvan kadar hatta onun gibi bile olamamak demektir bu; tek bir insana karşı kompleks duymadım, ki, kendine güveni olan ve kendi olan insanın da kompleksle işi olmaz zaten; tek bir insanı kıskanmadım, zira başkalarını kıskanmakla geçirecek tek bir dakikam bile olmadı, ki, gözüm, kulağım, aklım, kalbim hep kendimde oldu, başkalarında değil, çünkü kendimle savaşım hiç bitmedi, elan da sürmektedir, badema da sürecektir, zaten kıskançlıkta tüm bu organların başkalarına odaklanmasıdır her daim ve şu fani dünyada kıskanç tiplerden korktuğum kadar hiçbir kimseden korkmadım, zira her türlü kötülüğü yapabilecek potansiyele ve zalimliğe maliktirler; insanların arasını açma yönlü fitne çıkarmadım ve kimseyi kimseye düşürmedim, bilakis hep barıştırmaya çalıştım hangi sebeple olursa olsun ayrı düşenleri; tek bir insana düşüncesinden, inancından, kimliğinden dolayı kin duymadım; her bir insanla olanca farklılığına rağmen konuşmayı ve onu anlamayı seçtim; tek bir insana önyargı beslemedim; her olumsuz durum muvacehesinde: vardır bir sebebi dedim ve nefret yolunu değil anlama yolunu seçtim; kişileri değil davranışlarını lanetledim, eğer lanetlemem iktiza ettiyse; insanların düşmanlığından değil dostluğundan mutluluk duydum; savaşı değil barışı önemsedim; hiçbir kimseye zevklerinden, renginden, dilinden, dininden, mezhebinden, partisinden, cemaatinden, ideolojisinden dolayı tavır almadım ama yanlış yapıyorlarsa da susmadım ve düşün düzeyinde gerekli karşılığı vermeye çalıştım; tüm namussuzluklar muvacehesinde de ezilenleri savunmaktan imtina etmedim yani tolere etmediğim davranışları kendim de yapmadım; daima düşünceyle savaşa önem verdim, yumrukla, güçle, servetle değil; kendisi gibi düşünmediklerim olduysa da onlara dolaylı yollardan kötülük yapma yolunu değil insanlık onuruna seza şekilde düşünceyle kavga yolunu seçtim; benim gibi düşünmüyorlar diye tek bir kimseyi benim gibi düşündüğünü düşündüklerime jurnalleyip başlarına kötülük gelmesine sebep olmadım, hem de her düşünce sahipleriyle ve dahi en uç addedilecek düşünce sahipleriyle dostluğum olduğu halde hiçbir tarafın tek bir bireyine bile böylesi kahpelik yapmadım, çünkü insan satışı yapan ve bununla çıkar elde eden bir pezevenk değildim ve olmadım da hiçbir zaman; tek bir kimsenin hakkını haksız yoldan yemedim, hakkını farklı yollardan gasp etmedim; kimsenin namusuna yan gözle bakmadım; tek bir insanı satmadım ve dosta da düşmana da daima güven verdim; hiçbir kimsenin ışığından korkmadım, çünkü kendi ışığıma inandım, güvendim; hiçbir kimsenin sevilmesini kıskanmadım, sevilmiyorsam sorguladım, seviliyorsam da gururlandım ve sevmek, sevilmek yolunda insanca hareket etmeyi seçtim daima; her daim insan olmaya çalıştım, insanlık çizgisi üzerinde durabilmek için mücadele verdim.
Aksi yönde düşünen varsa; lütfen insan evladı gibi çıkıp
söylemelidir, hayır böyle söylüyorsun ama bana şu şerefsizliği, kahpeliği
yapmıştın desin; hakkımı yedin ve bana zulmettin desin; beni jurnalledin ve
başıma olmadık belalar açtın desin; hakkını istesin, bedeli neyse ödetsin,
ödeyemezsem istediği kötülüğü yapsın. Böyle değilse de ben nasıl davrandıysam,
bana da öyle davranılmasını beklemek sonuna kadar hakkımdır. Kendine
yapılmasını istemediğin bir şeyi sende başkasına yapmayacaksın. Pezevenk değil
onurlu olacaksın.
Tüm bunlardan sonra bendenize bilerek, isteyerek,
planlayarak, taammüden kötülük yapacak olanlara ne yapabilirim? Tek bir insan
tereddüt etmesin ki; en ağır şekliyle beddua etmekte tereddüt etmem, bilerek
isteyerek yapılan kötülüğe de karşılık verecek gücüm olursa şayet yapılan bir
kötülüğe bin misliyle karşılık vermekte zerre tereddüt etmem. Ben yapmıyorsam,
sen de yapmayacaksın kardeşim. Yapıpta sonradan timsah gözyaşı dökmeyeceksin,
af dilenmeyeceksin. Ahlak niye var, adalet niye var, vicdan niye var, akıl niye
var, merhamet niye var ve niye insansın? Ne yani, bendeniz zerre miskal kötülük
yapmayacam ama üzerime kötülük yağmur gibi yağınca da katlanacam öyle mi?
Burada ahlakta yoktur, adalette yoktur, vicdan da yoktur, akılda yoktur,
merhamette yoktur, dahası insanlıkta yoktur o vakit.
Tüm bunlardan sonra; bendenizin nasıl düşündüğüm, nasıl
duygulandığım, nasıl yaşadığım tek bir kimseyi ilgilendirmez. Varsa kahpeliğim,
şerefsizliğim, pezevenkliğim, namusa ihanet etmişliğim, zulmetmişliğim, orası
herkesi ilgilendirir elbette, herkesi ilgilendiriyorsa ilgilendirir burası da
ama nasıl düşündüğüm tek bir kimseyi bile ilgilendirmez. Yanlış mı düşünüyorum?
Hayır. Hiçbir dönemde yukarıdaki karakterimde değişme olmadı. Hayatımda çok
farklı dönemleri yaşadım düşün boyutunda. Hem de olanca ciddiyetimle,
benliğimle, samimiyetimle. Ama insanım ve elbette düşün anlamında değişmeler
olabilir her insanda. Düşün boyutunda değişen, karakter boyutunda da değişecek
diye bir şey yoktur. O vakit odaklanılması iktiza eden yer; karakterdir,
düşünce değil. Çünkü karakterde sonsuz özgürüm deyip istediğin gibi yaşamak
hakkın değildir ama düşünce boyutunda sonsuz özgürlüğe maliktir her bir
insanteki ve istediği gibi düşünebilir, istediği düşünceye malik olabilir. Yani
şuradasın ve böylesi bir karakterle sonsuz iyisin ama oraya geçtin ve
karakterin böyle de olsa sonsuz kötüsün, böylesi aşağılıkça, soysuzca,
şerefsizce bir şey olamaz, olmamalıdır ve asıl karaktersizlik, şahsiyetsizlik,
kişiliksizlik, şerefsizlik, ahlaksızlık, zalimlik budur işte. Karakterin
yüksekse, hangi düşün dünyasına dâhil olursan ol farketmez her birinde
bulunduğun süre içerisinde daima yüksektir ve yüksek karakterin sahip olduğun
düşünceni de yükseltir. Ama düşük karakter en yüksek düşünceyi bile düşürür.
Kimsenin dini inanış şekli, kimsenin kimliği, kimsenin
ideolojisi, partileriniz, mezhepleriniz, cemaatleriniz, liderleriniz,
şeyhleriniz, âlimleriniz, aydınlarınız bendenizi ırgalamıyor. Hayatımın hiçbir
döneminde de ırgalamadı. Bendenizi ırgalayan tek şey; benim ve tüm insanların
hayatını ilgilendiren ve tüm hayatlara dokunup olumsuz yönde etkide bulunan
davranışlardır, eylemlerdir, yanlışlıklardır. Karaktere bakıyorum, öyleyse karaktere
bakılsın, karakter demekte bir nevi eylemlerin, davranışların, tavırların bir
bütün halinde olgusal ifadesidir.
Kendimi anlatmadım. Kendim üzerinden hayatın gerçeklerine
dokunuşlarda bulundum. Çendan şu dakikaya kadar olan hayatım üzerinden bunu
yaptım. Kalplerin ve kafaların algılayıp, anlayacağına inanıyorum. Çünkü
kafalarımızın yüksekliği karakterimizin yüksekliğinin, karakterimizin
yüksekliği hayatlarımızın yüksekliğinin altyapısını teşkil eder. İnsanlık
onuruna yakışır bir dünyayı yaratmakta karakterlerimizin nasıllığına verilecek
cevaba merbuttur. Eyvallah!
YAŞASIN CUMHURİYET! BEHEMEHAL YAŞAMALI CUMHURİYET!