Biz yaşamın çocukları değiliz, ölümün çocuklarıyız, yaşamdan ölüm emenleriz ve emdiklerimiz ecelimizdir. Çünkü yaşarken haddizatında nasıl öldüğünün farkına varır insan. Farkına varır ki, nasıl ölmek istiyorsa öyle yaşamak ister. Çünkü seçim insanındır ve yapılan her seçim kaderin ağlarını örer. Bu yüzden de yaşamın peşine düşer. İşte yaşam, filhakika yaşamı aramak gibi bir şeydir. Ya yaşarken yaşarız ya da ölürüz de farkında olmayız yaşamın içinde yaşadığımız sanrısıyla. İçindeyiz diye, canlıyız diye yaşıyoruz diye bir şey yoktur zira. Yaşamı, yaşamın içinden süzüp almak gerekir. Bazen içinde olduğun şeyin farkında olmadan, farkına da varmadan o şeyi kaybedersin de kaybettiğin an anlarsın kaybettiğini, belki de kaybettiğin şey kendisi fısıldar sana neyi kaybettiğini. Aramadığımız şeyi bulamayız, bulamadığımız bir şeyi yaşayamayız. Biz önce yaşamı bulmalıyız ki, bulduğumuz yaşamı yaşamaya başlayalım. Biz, bilmediklerimizin, bulmadıklarımızın peşinde koşanlarız. Bilmek, bulmak, olmakta istemiyoruz. Bunu istemiyoruz ama istiyormuşuz gibi görünüp, kendi kendimizi tatmin ediyoruz. Çünkü bu bize hayali bir huzur veriyor ya da acılarımızı unutturan geçici bir şey, huzurlu olmuyoruz ama huzurluymuşuz gibi hissediyormuşuz gibi davranıyoruz. Gerçekten çok acayip insanlarız, olumlu anlamda bir acayip olma hali değil bu, ahmakça bir acayip olma hali. Fırlatılıp atılmışız ve aradan net olarak bilemediğimiz kadar asırlar geçmiş ama hala nerede olduğumuzun, kim olduğumuzun, nasıl bir konumda olduğumuzun farkında bile değiliz. Bilgiçlik taslayarak yaşıyoruz ama boş bir kibirden ibaret bu. Ki, bu bilgiçliğe ulaşmamızın tek müsebbibi de görüntülerimizdir yani görüntülerimizden dolayı bilenler olduğumuzu sanacak kadar ahmağız. Oysa görüntün boştur, dolu olan görünmeyen yönündür. O yönüne bak bakalım ne kadarı dolu, ne kadarı boş behey ahmak.  Boşsun, bomboşsun da farkında değilsin.

YORUMLAR