İlk evvelde ifade edeyim ki, kapalı, tereddütlü bir taraf kalmasın. Kapalı, tereddütlü bir taraf kalırsa kafayı yiyorum, huzursuz oluyorum. Çünkü açıklığı, netliği seviyorum. Yumurta atmıyorum, atmayın konuşalım dediniz her devirde. Hakaret ve küfür yok, acizler küfreder, hakarete yeltenir dediniz her devirde. Düşünceden başka bir şey yok, doğru ya da yanlış, düşüncem hakkında ki kararı verecek bendeniz değilim, münhasıran serdediyorum, cerhedecek olan da cerhedebilir ama namusluca, dürüstçe ve mutlaka nesnel çerçevede ve fikir temelinde. Hakikat ve fikir karşısında boynum kıldan incedir. Yeterki fikir olsun fikrin karşısında. Öküz gibi karşı çıkışlardan, reddedişlerden tiksiniyorum. Hayata Türkiye Cumhuriyeti Devleti ve bu devletin çatısı altında bulunan tüm insançocukları bağlamında bakıyorum. Çünkü idamesi gerekli olan münhasıran bu devlettir ve mutlu olmayı hak edenler münhasıran tüm mazlum insanlardır. Başka hiçbir şey bendeniz için mühim değildir. Politika denilen şeytan da, politikacı şebekler de umurumda bile değillerdir. Zaten bu mikroplardan bu ülke ve bu millet kurtulduğu vakit gerçek kurtuluş sadır olacaktır, buna kesinlikle inanıyorum. Tanrı’dan başka boyun eğeceğim ve korkacağım bir makam da yok. Bana benzeyenden korkacak kadar haysiyetsiz, onursuz ve şerefsiz değilim. İtten, köpekten korksaydım bu dünyaya doğmuş olmaktan utanırdım. Güçlüden, servet sahibinden, politikacıdan, dinciden yani firavundan, karundan ve belamdan korkan onlar gibi olsun. Aciz kalan olursa şayet gereken yere şikâyet edebilir, gücünü ortaya koyabilir. Aciz kalacaksan da fikrin kaşsısına çıkmayacaksın, çıkacak kadar mal olmayacaksın. Zaten çağımızda jurnalden ve kuvvetten başka geçer akçe yok. Bu yüzden tüm çaresizler, sefiller ancak jurnalle varlık kazanmaya yeltenirler, ki, bu tür mikroplardan da korkmuyorum. Hukuka inanan birisi olarak, inancımın tersinde işlemek kaydıyla hukukta kullanılabilir ezmek için. Öyle ya hukuk servetlilerin, kudretlilerin, servetten ve kudretten ari olanlar için kullanabilecekleri yegâne araçlarıdır ellerinde kalan. Çünkü beyinleri yok ki beyinle çıksınlar beyin karşısına. Başka neyleri var ki zavallıların? Karakter yok, kişilik yok, fikir yok, bunlar olmayınca insanlık zaten olmaz. Ama nasıl karşımızdakilere davranışlarımız da girizgâhta ki prensiplerden bahsediyorsak, bize karşı davranılırken de bir prensip olmalıdır değil mi? Tabi prensiplere uymak bile yüksek bir karakter gerektirir. Ama karaktersizliğin geçer akçe olduğu bir çağda karakter ara ki bulabilesin. Biz uymayız ama uydururuz, çünkü karakter, kişilik henüz bizim sokağımıza uğramış bulunmamaktadır. Bu dünyada hakikatten daha kuvvetli hiçbir şey yoktur ey insançocukları! Ama hakikatte bizde yoktur de mi? Öyle ya, böylesi bir yaşama nasıl ve niye mahkûm olduk? Kendimiz yalanız, hayatımız yalan ve yalan karşımızda duranlar.

YORUMLAR