Yaşadıklarımıza inanmıyoruz, inandıklarımızı da yaşamıyoruz, daha doğrusu yaşayamıyoruz. Böylesi garip bir dilemmanın naçar mahkûmlarıyız. Hayatım boyunca hiç sefalete tanık olmamıştım. Piyasaya çıktığımızda bir kimlik üzere çıkıyoruz, insanlara öyle görünüyoruz ama o kimliği yaşam düzeyinde temsil edemiyoruz. Yani maskeli balodayız hayatın içinde. Binaenaleyh söylemle eylem tutarlı olmuyor. Zaten ne dolu bir söylemimiz var ne de onurlu bir eylemimiz. Belki de tüm insançocukları olarak hayatlarımızı kuşatmış tedavisi olmayan bir hastalık bu. Münhasıran konuşuyoruz ama konuştuklarımızı yaşamıyoruz, sanki konuştuklarımızı getirip önümüze koyacak birileri olacak. Hayır, böyle bir şey olmayacak. İstiyorsak, istediğimiz şeyi elde etmek için yapmamız gereken ne ise onu yapacağız. Münhasıran lafla tarihin tekerleği dönmüyor, dönmez, peynir gemisi de yürümüyor, yürümez, badema da böyle şeyler olmayacak. Ama biz döner ve yürür zannediyoruz ya da öyle tahayyül edip kendimizi avutuyoruz. Bizler düşündüklerimizi yaşasaydık, belki de böylesi bir hayat olmayacaktı hiç, hep istediğimiz hayat olacaktı. Herkeste yaşayıp gidecekti, ne kavga olacaktı ne de kavga edilecek zümreler. Bize kaybettiren yegâne şey; söylediklerimizi yaşamıyor olmamızdır, çünkü böylesi bir şey samimiyetsizliğimizi, riyakârlığımızı, ciddiyetsizliğimizi, dürüst olmayışımızı gösteriyor. İnsanlar böylesi tiplerden hazzederler mi? Hazzetmezler ve etmiyorlar da, bu yüzden de böylelerine yüz vermiyorlar. Herkes niye başarılı olamadığını önce kendi kafasıyla düşünsün, sonra kendi yüreğine sorsun, nihayet bir karar versin; ya insanca yaşasın, ya da insanca yaşamak istiyormuş gibi görünmekten vazgeçsin. Çünkü kimse aptal değil ve böylesi bir şey çok tiksindirici ve utanç verici oluyor. Artık bozulsun makûs talihimiz ve doğru dönsün tekerleğimiz! Ciğerlerimiz sızlıyor, ölmek üzereyiz!

YORUMLAR