Kıymık, çok acı verici bir şeydir. Vücudunuzun bir yerine battığı zaman çıkarması çok zordur, dursa yakar, çıksa yakar, bir de bu kıymığın battığı zaman sonsuza dek çıkmayanını düşünün, nasıl acıtır tahayyül edemezsiniz. İşte öyle bir şey bu; kıymık battı yüreğime, kan sızar durmadan. O kıymık orda durdukça ve o kan yürekten sızdıkça, olmaz, olmayacak. O kıymık oraya batmayacaktı, bile isteye batırıldı. O kıymığın nasıl battığını, niçin batırıldığını, kim tarafından batırıldığını bilmek gerek, bilsen de bilmek gerek. Bilmek bazen bilmek olmaz çünkü. Bazen beden bilir, bir de ruhun bilmesi var, işte gerçek bilmek ruhun bilmesi demek, çünkü ruhun bilmesi tüm bedenlerin bilmesi demek. Bu yüzden bilmek gerek. Bilince de gitmek gerek. Gitmezsen o kıymık hep batacak, hep kanatacak, hep acıtacak. Çünkü o kıymıkla yaşanmaz. Yaşayanlar ancak ölenlerdir, bazen ölmek ölmek değildir, yaşayanda ölüdür bazen ve ölüden farkı da yoktur yaşıyor olanın, bu yüzden gerçekten yaşamak gerek. Bir kere ölünür ama yaşayanlar ölür bir kez, ölenler ise yaşamamışlardır zaten ve ölmezler o yüzden, onlar telef olurlar. Telef olmayı kabullenme, ölmeyi iste!

YORUMLAR