Ne büyük bir acı bu Yarabbi! Nasıl bir acı bu? Yürek mi dayanır bu acıya? O küçücük yavrulara nasıl dayanır yürek? O çaresiz insanların haline nasıl tahammül edebilir insan? Ne oldu da, nasıl oldu da böyle oldu? Niye böyle oldu Yarabbi? Niye dünyanda hep gariban insanlar acı çekerler? Niye, niye, niye? Nedir bunun ardında ki sır, hikmet? Ey paranın kulu, kölesi, köpeği olmuş, insanlıktan nasiplenememiş, merhametten beri yaratıklar! Ey istifledikçe istifleyen, istiflemeye doymayan pislikler, kansızlar, arsızlar, utanmazlar istifleyin şimdi çaldıklarınızı. Kilitli çelik kasalarınızdaki paralarınız, kurtarır mı şimdi insanlığı? Ey aşağılık, alçak, soysuz namertler! Ne düşünüyorsunuz şimdi? Değdi mi? Elinize ne geçti? Enkazdan çıkan küçücük yavruları görünce ne hissediyorsunuz? Ya çıkamayan ve bir umut o karanlıkta bekleyen, dışarıyı duyan ama dışarıya ulaşamayanların varlığını düşününce ne hissediyorsunuz? Ne oldu, şeref mi elde ettiniz kazandıklarınızla? Büyük mü oldunuz, saygın mı oldunuz? Sizin saygınlığınıza, büyüklüğünüze tüküreyim şereften beri şerefsiz pislikler. İnsanlık bu acıyı yaşadıktan sonra, iliklerine dek donduktan sonra, o yavrular öyle çaresiz, öyle garip kaldıktan sonra büyük olsanız, saygın olsanız kaç yazar? Bu topraklardan kazandıklarını bu toprağa vermekten bile imtina eden pislikler, bu milletin emeğiyle varsıllaşan soysuzlar, şimdi geçin kilitli çelik kasalarınızın karşısına ve avunun o kirli paralarınızla. Bir verip üç almaya alışmış itler, ne oldu, mutlu musunuz şimdi, anasız babası kaldı yavrular, yavrusuz kaldı analar babalar. Ocaklar söndü, hatıralar toz oldu, hayaller sonsuzluğa uçtu gitti. Vicdansız pezevenkler, yazıklar olsun ervahınıza! Daha söyleyecek çok şey var da…

YORUMLAR