Timur, çadırında uzanmış dinleniyordu. Çadır direğine bir karıncanın tırmandığını gördü. Karınca düştü. Tekrar tırmanmaya başladı, yine düştü.
Karıncanın düşüp düşüp tekrar tırmanışı Timur’un dikkatini çeker ve ne kadar sürdüreceğini merak eder. Saymaya başlar. Karınca tam 135 kez düşer ve 136’ncı tekrarda yukarıya kadar tırmanır.
Timur, karıncanın azim, kararlılık ve inadına hayran olur. Demek ki başarmak için asla vaz geçmemek lâzım!
Düştüğün yerden azimle kalkman lâzım!
Kararlılıkla işini sürdürmen lâzım!
Sabretmek, sebatkâr olmak lâzım!
Gelelim bugüne…
Karınca milyonlarca…
Devler, seçkin birkaç şöhret!
Karınca kim? İşte, ben! Bir okuyucuya 30 yazarın düştüğü memlekette, benim gibi, kimsenin tanımadığı yazarlar…
Devler; Tolstoy, Zola, Hugo, Aziz Nesin, Yahya Kemal, Cemil Meriç… Onların devasa yayınevleri…
Karınca devlerle güreşebilir mi? Nasıl güreşsin? Ezer geçerler karıncayı.
Ezmiyorlar!
Düşman değiller… Biz de onlara düşman değiliz. Düşmanlık ne kelime, onları çok seviyoruz. Onlardan feyz aldık, almaya devam ediyoruz. Hatta onlar sayesinde yazdığımızı, kitap sahibi olduğumuzu söylemek bile yanlış olmaz.
Kader!
Bizi onlarla güreşmek zorunda bırakıyor. Bizi onlarla aynı sahneye çıkarıyor. Üstelik dev yayınevleriyle, ünlü şaheserleriyle onlar sahnenin merkezinde, biz sahnenin köşelerinde… Perde kapatıyor bizi, yarım yamalak gözüküyoruz… Ancak dikkatle bakanlar, görmek isteyenler görebiliyor bizi.
Okur… Gayet az sayıdaki, nazlının nazlısı okur, genel ihtiyaç sıralamasında kitabı 235’nci sıraya koyan okur, onlara doyacak da azıcık iştahı kalmışsa, bizim semte doğru teveccüh edecek… Kitaplarımıza lütfen bakacak!
Karınca ne yapsın?
Direğe sımsıkı sarılmalı… Düşeceğini bile bile sarılmalı… Tekrar tekrar tırmanmalı! 135 kez yetmez… Tam 235 kez tırmanmalı!
Azim, sabır, sebat,
Kararlılık, inat!
Karınca önyargıları kırmalı… Atomu parçalamaktan zor olan önyargıları!
x x x
TAVSİYE