Kalem feryâd eder, ağlar mürekkep,
“Beni cahil eline verme Ya Rab!
Lütfunla âlime çevir yolumu,
Kırma n’olur kanadımı, kolumu.”

 

Lâedri

Ömer ARSLAN

Selam sana Allah’ın en sevdiği kullar arasına aldığı şehit babacığım.
Uzun zamandır yazamıyorum sana biliyorsun, aslında bir çok şeyi uzun zamandır yapamıyorum örneğin; oyun oynayamıyorum günlük tutardım tutamıyorum… Aslında ben hiç bir şey tutamıyorum.

Buralarda her şey aynı babacığım. Komşularımızın evleri yıkıldı, yıkılmayanlardan da Yahudiler evlerini terk etmeye zorluyorlar.

Gökyüzünden yağmurdan çok bomba yağıyor bizim oynadığımız misketlerden diyor komşu çocukları, parlak ışıklar saçıyormuş. Elektrikler yine yok.

Bomba seslerinden kulaklarımı tıkıyorum.

Nasıl ki, dünya bize kulaklarını tıkıyorsa…

Hani, ortalığı ayağa kaldıran hayvan hakları savunucularının bile sesleri çıkmıyor. Acaba, onlar kendi haklarını mı savunuyorlarmış!

Havalar soğuk baba burada ısınmak için annem ağlayarak bana sarılıyor, ben kardeşime sarılamıyorum…
Yiyeceğimiz de bitmişti, babacığım, gecen gün, Türkiye’den nur yüzlü amcalar geldiler, bize yiyecek getirdiler. Sahi baba onlar senin arkadaşın mı? Tanıyor musun onları, yüzleri aynı sana benziyordu sahi baba Türkiye size yakın mı, uzak mı, babacığım?
Babacığım, dünya neden bizi görmezden duymazdan geliyor? Biz onlara ne yaptık?

Suçumuz insan olmak mı?

Suçumuz Müslüman olmak mı?

Ben eskiden okula giderdim, artık gidemiyorum, babacığım.

Sana mektuplar yazardım, yazamıyorum, babacığım.

Aslında, ben hiç bir şey yazamıyorum. Bunu da komşumun kızına yazdırıyorum. Sanma ki sana darıldım, sanma ki sana kırıldım.

Sahi baba senden bir şey rica edebilir miyim?

Senin orada melek arkadaşların var ya, onlara söylesen de diyorum, kolumdan öpseler, kopan kolum iyileşir mi acaba?

Aslında sana söylemeyecektim ama sırf sana mektup yazabilmek için istiyorum bunu.

Tarih: 21.01.2009 Okunma: 850

YORUMLAR