Karanlık! Çok kötü karanlık. Hiçbir şey göremezsin. Duyarsın. Sadece sesler duyarsın. Karanlık sesler. Işık iyidir. Aydınlatır karanlığı. Sesler susar. Görürsün. Her şey görünür olur. Karanlıkta görülmeyen, belli olmayan, görünür olur, bilinir olur. Yabancı olmazsın, yabancın olmaz. Tanırsın, anlarsın tanırsan, anlarsan aldanmazsın, aldanmazsan karanlığın esiri olmazsın. Karanlıkta insanca yaşayamazsın. Karanlıkta sadece yaparsın. Karanlık ağırdır, aydınlık hafif olur. Karanlıkta taş gibi, aydınlıkta kuş gibi olursun. Karanlığın dostlarından, aydınlığın düşmanlarından kork. Ama gerçekten kork, korkman gereken karanlıktan. Korkmak kötüdür bilinir ama bilinmez ki bazen aydınlığa açılan kapının kilididir. Karanlığın efendileri, güneşin masumların yüzünü okşamasından hazzetmezler. Karanlığın efendileri özgürce ve insanca yaşamaktan hazzetmezler. Çünkü efendiliklerini kaybedeceklerini bilirler. Karanlık sessizdir, ansızın çöker. Aydınlığın geldiğini görürsün, içinden doğana yabancı olmazsın. İçindeki çocuk öldüğünde, karanlık karabasan gibi çöker kalır üstüne. İçindeki çocuk, hayat yolunu aydınlatan ışığındır, ölmesin, sönmesin. Karanlıktan korkuyorsan, o çocuk hep yaşamalı, hiç yaşlanmamalı, ölmemeli. Kork! Ki, yaşasın, yaşlanmasın, ölmesin. Seni bir kez tuttu mu ve tutuldun mu, hiç bırakmaz karanlık. Sen aydınlığı tutarsın. Karanlık ölüme koşar, aydınlık yaşamı çağırır. Ya yaşamak istersin ya da farkında olmadan ölürsün. Neyi istediğini biliyor musun? Ya kim olduğunu? Kaybolma, kaybetme…!

YORUMLAR