Öz her zaman ağırdı, kimileri öz oldular, özü yaşadılar, belki görünmezdiler ama vardılar; kimileri de yüreksiz ve cesaretsiz oldukları için altında kalıp gömüldüler, belki her yerde göründüler ama yoktular. Geçelim! Tahattur ettiğim kadarıyla söylüyorum. Ne demiş Mevlana? Biz, dinin özünü aldık, kabuğunu köpeklere attık. Ne demiş Hz. Ali? İlim bir nokta idi, onu cahiller çoğalttı. Teferruata girsek sayfalar kifayetsiz kalır, izahına. Laf olsun diye söylemiyorum, gerçeklik budur. Binaenaleyh düz olarak doğrudan ifade etmek kâfidir. İslam ağırdır, taşımak yürek ve cesaret iktiza eder. Öyle herkes taşıyamaz. Taşıdığını sanır, onu da menfaat için sanır. Bilmez ama bilene de düşmandır. Özü bozduğu için bozulmuştur ya da bozulmaya teşne olduğu için özü bozmuştur, binaenaleyh bilmek istemez özü, görecektir çünkü özünün olmadığını. Bu yüzden de kimse özüne inmek ve bakmak istemez. Zira korkudan ödler patlar. Çünkü ne kadar da cahil, sefil, zalim, ahlaksız, vicdansız, merhametsiz, nankör, şaki, asi, harami olduğunu görür öze inen ve o özü anlayan. Gerçi insanlık anlama yetisini ne zaman kaybetti bilinmez. Anlamanın da önkoşulu olan nice derinlikler, değerler vardır ama kimde vardır? Öyle ben oldum demekle insan olunmuyor maalesef. Öze bakacak cesarete sahip olunsaydı, özü çürük ama kalıbı görkemli bu zavallı ve aciz gövdelerin ne cerihalarla kaplı hastalıklı bir gövde olduğu görülürdü. Ama aynaya bakacak yürek ve cesaret kimde var? Lakin dilin kemiği mi var? Öz olsaydı söz olurdu, söz yoksa özden bahsetmek ne mümkün. Zira öz ruhtur, söz kalıp. Öz sözde tezahür eder. Özü gösteren sözü gösterebilir misiniz? Özü izhar ve izah eden sözü medyana çıkarırlar mı? Söyleyecek söz çok ama anlayacak ve idrak edecek beyin var mı? Pek boş beyinler dolu sözü taşıyabilir mi? Gerçekle savaşılmaz! Özün sözü öldürülemez! İzmihlal mukadderattır! Temelsiz kudret ve celal müdafaa değildir, yegâna müdafaa saf özden fışkıran berrak sözle kabildir. Dokunma yanarsın!

YORUMLAR