Söz ola kese savaşı,
Söz ola kestire başı,
Söz ola ağulu aşı,
Yağ ile bal ede bir söz.
Yunus Emre
ÇÖL OLDU GÖNLÜM
Aşkımda, şuurum; verâ peşinde.
Nazlı şeydâ bülbül, dil oldu gönlüm.
Sevdânın elemi, kor ateşinde.
Yandı hicran-ı aşk, çöl oldu gönlüm! ..
Öyle bir hülya ki; gerçek tadında
Dilimde hecesin, sevdâ adında
Bu feryâd, bu figân; yanar yadımda
Alevleri sönmüş, kül oldu gönlüm! ..
Viran olmuş yurdum, gönlüm perişan
Gözlerimde keder, kalbimde nişan
Ufkumda hicransın, öz demde pişan
Hazan vurmuş dalda, gül oldu gönlüm! ..
Kalbim hafakânda; hicab ar ekler
Bir nebzecik olsun, tebessüm bekler
Sevdâya tutulmuş, yüreğim tekler
Kasavet çektikçe, zûl oldu gönlüm! ..
Paha biçilemez; ömre değersin
Dudağını büküp, başın eğersin
Sana benim kadar, kim değer versin?
Yandı kalp gözlerim, mil oldu gönlüm! ..
Gençlik çağı geçer; nihavent fasıl
Ömür kısa; ukba sonsuz, bî-hasıl
Geçer son demlerim, neylerim nasıl
Dönüşü olmayan, yol oldu gönlüm! ..
Gülümse kadere; pak tut sineni
Temizle kalbini, Mevla'nın emri
Ne olsa da buzlar, tutar zemheri
Serdim seccademi, çul oldu gönlüm! ..
Sevgi doldur kalbe, olma bedniyet.
Tadına doyulmaz, pâk masumiyet.
Tevekkül eyle sev, ol halis niyet.
Umman-ı aşkıyla, dol oldu gönlüm! ..
Yâr diye gül açtım, yürek dağladım
Karanlık gecemi, güne bağladım
Bülbül dalda ben bahçede ağladım
Ateş-i sevdânla, tül oldu gönlüm! ..
Hiç mi sevmiyorsun yok mu davetin
Hülyalı sevgimde yâr darâvetin
Unuttun gittin bak, yok sadâkatin
Rüzgar olup esen, tul oldu gönlüm! ..
Ben atına binen; bencillik eder
Ben ben diye diye, düşüyor keder
Benlik duyan canlar, oluyor heder
Toprak oldu beden, kil oldu gönlüm! ..
Ahû gözlü ceylân, kirpiği oktur
Açar çiçek çiçek, seveni çoktur
Munis güzel huylu düşmanı yoktur
Şimdi yaban elde, yel oldu gönlüm! ..
Canlar imtihanda târik-i dünya
Tebdili mekanda ümid kumpanya
Mâvera yolunda saadet hülya
Arzuyla Mevlâ'ya kul oldu gönlüm! ..
Yüce dağ başında açıyor çiçek
Düşlerim sonunda oluyor gerçek
Pınardan bir tas su doldur ver içek
Bir çift kuğu yüzen, göl oldu gönlüm! ..
Arşiv